nick altı girmek için yazarın ölmesini beklemek

insanların ölünce saygıyı hakkettiğine inanan bir sürü saf, iyi hatırlanması gerektiğine inanan bir sürü ilginç insan olduğunu gördükçe bu durumu garipsemiyorum. ölüm, bazen bir ceza, bazen bir armağan, bazen de bir iyilik olur. zaten doğar doğmaz ölmeye başlıyoruz. yeni bir şeymiş gibi her seferinde hayretle karşılıyoruz ölümü. piyasa yapmak isteyen çakallar gibi hazırda bekliyoruz. bir yazar ölse de nick altı girsek diye. bu mudur yani insanlık? yaşarken neredeydiniz? şimdi neden buradasınız? kim çağırdı sizi? göz yaşlarınıza, komik taziye mesajlarınıza inanalım mı? kendi ölümünüz geldi aklınıza çakallar. siz öldüğünüzde nick altınıza hiç entry girilmemesi fikri ürküttü sizi. ölüme ortak olmak istediniz. yoksa umrunuzda falan değil. ölen yazar için bir entry yazdıktan sonra sevgilinizi aradınız veya msnde muhabbete daldınız. bu sizin ruhunuzu rahatlattı öyle mi? bırakın bu iki yüzlülüğü. içten pazarlıklı hallerinize ölüleri bari karıştırmayın.