şirkete getirilen çocuklar

sinir harbi yaşatan yavrucuklardır. cumartesi günü çalışmanın yanında bir de ortalıkta koşturup duran, bağıran çocukların olması tüm psikolojinizi alt üst etmeye yetmektedir. günün bitmesini yada olur ya bu çocukların uyumasını dilemekten başka çareniz yoktur.

(bkz: bu bilgisayarda oyun var mı)

Amerika'da Take Your Daughter to Work Day isimli organizasyon kapsamında, yılda bir gün iş yerine götürülen kız çocuklarıdır. babalarını veya annelerini çalışırken görürler, paranın nasıl kazanıldığını anlarlar.

türkiye'de senede bir kaç kere uygulanır. amaç çocuklara işi göstermekten ziyade, evdeki ebeveynin kafasını dinlemesidir.

kucuk aile sirketlerinde pek de kotu karsilanmayan cocuklardir.o cocuklar ileride yonetici bile olabilirler . *

bu iş günü bitmez demenize neden olan yaratıklardır.
(bkz: yeni nesil çocukların azmanlığı)

annelerin bırakacak yer bulamama ya da iş sırasında çocuğu hastane gibi ihtiyaçlar için bir yere götürme gereği duyduklarında başvurdukları yoldur.
ben de o çocuklardan biriydim. yere basmayan ayaklarımla kocaman iş sandalyesine oturur ve annem farkedip ikaz edene dek o döner koltukta deliler gibi dönerdim.
kendimi öylesine oraya ait hissederdim ki o günlerde üst kattan imza ya da evrak teslimine gelenlere bile yabancı gözüyle bakardım. bir keresinde annem beni ofiste tek bırakmıştı da ne biçim heyecanlanmıştım o bıyıklı amca gelince. annemi sorunca birazdan gelecek demiştim. ne gururdu ama.
bütün günüm daktilo başında geçerdi. hep annem alıştırdı bu klavyeye beni. valla.

hele ki getirilen üst düzeyden birisinin evladıysa uzak durulması gerekir.*
bu uzak durma da olmuyorsa gün boyu sabır çekmekten başka yapacak birşey kalmaz.

bunların bir de bilgisayarınıza geçip, saatlerce metin 2 denen zımbırtıyı oynayanları vardır ki, allah uzak etsin.