bugün

Ben ayın karanlık tarafında güneşimi bekliyorum.
Kuşkusuz eksik birlikte olmaktır.
Empire State Building gökdeleninin tepesindeki King kong yalnızlığı..
acımasızca geçip giden zamandan geriye kalan sadece yalnızlıklarımızdı.
Kediyle sohbet ederken gözlerimin içine bakıyor diye sevinmektir.
çöldeki bir vahabi kadar yalnızım.
(bkz: kitap).
gece yarısı kapınızı hırsızdan başka kimse çalmaz.
Gidip geleceğim 2500 km de beni tanıyan bir kişi bile yok.
Anahtar kullanıyorum...
ağacın dalından yere düşmekte olan bir yaprak tanesi, hem diğer yapraklara yakın hem de yere çakılmaya çok yakın.
kime anlatayım, kimse yok ki...
Çok kolay vazgeçebiliyorum.
kalamadığımız ve telaşenin, gerekli gereksiz yoğunluğun hep revaçta olduğu hayat...
üstad necip fazıl'ın ''yalnızlık yırttı benim ruhumu, kendimi sana teslim ediyorum allahım'' dediği dizeler enfestir.
ben ki çevresindeki insan kalabalığından ve faydalı faydasız arkadaş, atsan atılmaz satsan satılmaz insan-lar durumlarından muzdarip!
hangi yalnızlık, neyin yalnızlığı a.k.
eskiden insanlar bana '' şu kursa gittim bu kursa gittim,seramik dersine yazıldım,sosyal kulüplere gidiyorum'' dediğinde çok cringe gelirdi. içimden '' öff onlar neymiş ya öyle '' derken son zamanlarda sosyalleşmek için 1-2 tanesine giderken buldum kendimi.
çerez kasesinin dibinde tek başına bırakılan ağzı kapalı antep fıstığı...
vah vah senin ne derdin var kumanda kardeş?
çevremde o kadar çok insan var ki ama dünyada benden başka kimse yok.