günün şiiri

hava soğuk üşüyorum ve ellerim titriyor
sözlüğe bakıyorum bir sözlük kızı düşürürüm ümidiyle
son megabyteleri feda etmek uğruna
ne açık artılayan ne de favlayan

nerde bu kalbi güzel sözlük kızları
nerde bu ahu gözlü huriler
nereler de hangi yaban ellerdeler
kimisi üzgün kimisi bedbah

savaşıyoruz bir birimizle
tarlalarını bölüşemeyen köylüler misali
taşa tezek vuran teyzeler gibi
bir birimize bok atıyoruz
halbuki sevsek birbirimizi
mutluluktan uçarız kelebekler gibi.

Uludağ'da gördüm seni, düştüm o an sana.
Ne güzel gülmüştün oysa bana,
Sıcak çikolata ısmarladım gitti elli lira,
Bardağı yarım bıraktın gittin iki gözümün dilberi.

x x x

Otelde yan odama vermişler seni,
Uykusuz geçti tatil günleri,
hayal ederken tam seni,
sözlükte gördüm tatil entryni.

x x x

Nick altın onaltı sayfa,
nerden düştüm bu belaya,
gitti zaten elli lira,
hayran kaldım karmana.

x x x

filtre kahve severmiş,
eski sevgilisi ekşiciymiş,
haftaya paris'e gidecekmiş,
beni üzecek bu bekleyiş.

x x x

özleminle içerken kmh hesabı şişti,
pandemi kredisi bile bitti,
kalbimi çaldı parise gitti,
bu şiir de burada bitti.

Âlim derler, bakarsın sözü kelâmı cahil
Yazar derler, yazar da.. özü kalemli cahil
Diplomayla, unvanla kazanmış cehaleti
Gidip aynaya bakmaz, sayar âlemi cahil..

hak hukuk tanımaz,
haram nedir bilmez isen,
imam olsan tüm cihana,
dört bir yanın hoca dolsa.
bile bile döndürürsen,
rüşvet ile değirmen,
çuval çuval yığdığın,
bütün unun beyaz olsa

Bana ait.

Bir bakışın kudreti bin lisanda yoktur
Bir bakış bazen şifa bazen zehirli oktur...

Bir bakış bir aşığa neler neler anlatır
Bir bakış bir aşığı saatlerce ağlatır.

victor hugo

Beni öyle bir yalana inandır ki,
Ömrümce sürsün doğruluğu.

özdemir asaf

sağa dön karanlık.
sola dön karanlık.
yok ettiler ışığımızı.
ışık yok artık.
hep hukuk üstün bilirdik.
yok ettiler adaleti.
her şey fermanla artık.
özgürlük bile verilen izinle.
bir irademiz kalmıştı geriye.
o da sarayda rehinde.
yazık çok yazık.

Bana ait.

belki de ara ara,
yaptığım aykırılıklar varsa da.
bakmadan kendi yaptıklarına,
bana deli diyorlar.
konuşuyorsam kendi kendime,
kime ne zararım var.
ara sıra vurup kırıyorum,
döküyorum sağı solu.
farketmez orası burası,
bana her yer ayak yolu.
çok sıcak gelmişti hava,
herhalde yaz diye.
ne olmuş yani bir kaç kere,
çırıl çıplak gezdiysem mahallede.
farrketmedim mi sanıyorsunuz.
kapatırken elinizle yüzünüzü,
parmaklarınızın arasından,
faltaşı gibi açtığınızı gözünüzü.
bildiğiniz deliyim işte,
gürbüzüm güçlü kuvvetli.
sizin gibi değilim,
anlamıyorum ben her şeyi,
niye giyilir elbise,
benim için yok bir değeri,
parayla alınırmış,
içtiğimiz su, yediğimiz ekmek.
bulamazsam ben para,
benim ölmem mi gerek.
bakıyorum da karıncalar gibisiniz,
bir ömür paranın peşindesiniz.
kör olmuş gözünüz.
sizin için herşey değersiz.
söyleyin şimdi,
deli olan benmiyim,
yoksa deli olan,
aslında sizler misiniz.

Bana ait.

nerede bir can ölse
oralı olur yüreğim.
olmalı zaten.
olmazsa insan olmaz yüreğim.

(bkz: ahmed arif)

öylesine bir sevgi taşıyorum içimde,
kendimden başka herkese yetecek kadar.
dağlardan kopup gelen bir sel kadar güçlü,
kaynayarak çıkan bir pınar kadar berrak.
nasıl bir aşk bu kıyamıyorum sevmelere.
tutamıyorum elini korkuyorum kırılacak.
sakliyorum sevgimi kalbimin derinliklerinde,
ellerden gözlerden dillerden herkesden uzak.
tek sen varsın geceyle gündüzümün arasında.
hep gece bana sensiz, güneş seninle doğacak.
öylesine bir umut taşıyorum icimde,
birgün senin kollarında uyanacak kadar.

Bana ait.:

aynı bardaktan içmeyeceğiz
ne sıcak şarabı, ne suyu,
kuşluk vakti öpüşmeyeceğiz,
pencereden bakmayacağız akşama doğru.
sen güneşle soluklanıyorsun, ben ayla,
ama düştüğümüz aynı sevda.

Bugün oturdum ölümü düşündüm
Kirli, acı bir su gibi yürüdü içimde
Dokunduğum, gördüğüm her şeye sindi
Ürperdim, korktum ve biraz şaşırdım
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Yağmur altında ya da karanlıkta
Bir başıma kalmış gibi.
Sevgilim böylesine alımlıyken
Güz kuşlarının güneye doğru akıp gideceği yol
iyice belirmişken gökyüzünde
Onarırken, sararken hayat
Çocukların incinmiş gülüşlerini
Artık her park yeri bir apartman inşaatı
Her sokak bir otomobil nehriyse de.
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Soğuk camlara dayayarak yüzümü
Kuşağımın acısını, kefenlenen gençliğimizi
Yaşayan ya da artık yaşamayan dostları
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Örterek yüreğime kara bir tülü.
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Kapkara bir gece penceremi dalarken
Öleceğini bile bile karşı koymanın onurunu
Yiğitliğin, özverinin, sevginin
Arkadaşlarımın yüreklerinden çıkan özsuyunu.
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Bir darağacında ya da yolda yürürken
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken.

Hiç pencerenden baktın mı umuda
Uçup giden kuşları izleyerek
Hiç gece karanlığında ağladın mı
Gökyüzünden düşen yağmura bakarak
Hiç bitmiş çaresizliği yaşadın mı
Anılar elinden kayıp giderken
Belkide,
Bir hiçtin koskaca dünyada yaşarken.

bu alemde,
üç boyut var derler.
birisi en, birisi boy,
diğeride yükseklik.
yanlışmış sevgilim.
yanlışmış.
yalan söylemişler.
gerçekte üç boyut,
sana yakın,
senden uzak,
sensizlikmiş.

Bana ait.

ayaklar altında ezilmiş,
kaldırımda bir taşım.
okyanusu taşırdı,
sana akan göz yaşım.
aldığım her nefeste,
kurduğum her hayalde,
yanlız sen varsın,
düşündüğüm her demde.
alnımda ki satıra,
kalbimde ki damara,
öldüğün zaman,
mezarımın taşına.
benim ismim yanına,
senin ismin yazılsın.

Bana ait.

yoldaydım birgün gene,
işim vardı bir yerlerde.
hızlı hızlı yürüyordum,
kafamda bir sürü düşünce.
tanımıyorum acaba o kimdi,
adamın biriydi.
sarsak sarsak ağır aksak,
önümde yürüyordu.
beyaz saçlıydı adam,
kara kuru, zayıf, ipince.
sıradan kendi halinde,
herkes gibi biri işte.
aniden sendeledi adam,
atılan son bir iki adım.
titreyerek düştü yere,
ne oldu anlamadım.
açılan gözleri,
bir an üzerime kenetlendi.
yardım et dercesine,
umutsuzca uzandı elleri.

ilk defa o gün,
ölen birini gözümle gördüm.
sanki ben de onunla düştüm,
onunla öldüm.

sağdan soldan koştular,
toplandılar başına.
uğraştılar cansız bedeni,
yeniden canlandırmaya.
yoktu artık gözünün bebekleri,
bembeyazdı gözleri.
dudaklarında ki acı mı,
yoksa gülümseme mi.
hani nerde onu sevenler,
nerde sevdikleri.
gidemeyecek o bir daha,
yazlığına kışlığına.
onun evi artık,
toprağın bir metre altında.
sıkılmış yumurukları,
belli ki birisiyle döğüşüyor.
devirip azraili,
sanki geri dönmek istiyor.
azrail ortalardayken,
hızlı hızlı uzaklaştım oradan.
işlerim var daha yapacak,
uzun ömür versin bana yaradan.

ilk defa o gün,
ölen birini gözümle gördüm.
sanki ben de onunla düştüm,
onunla öldüm.

Bana ait.

yaptıklarımın hesabını,
verecek olsaydım birer birer.
yaparmıydım bu yaptıklarımı.
bilsem ki her yerde karşıma çıkacak.
unutmak istediğim eski hatıralar.
yaşarmıydım o anıları yeniden.
pahalıya aldığım kıymetliler.
ucuza sattığım değersizler.
gerçekten çok mu kıymetliler,
yoksa o kadar mı değersizler.
tartacak bir terazim olsaydı eğer,
gene bu kadar çok mu alırdım.
o kadar kolay mı satardım.
dönüp baktığım zaman arkama,
ne kadar çok kovalayan.
bir şekilde verilecekse,
veremem bu hesabı kendime bile.
fayda etmez son pişmanlık.
faydası yok geçti artık.
tükenerek bitti zaman.
dünya kocaman bir kazan.
yanıyor altında cehennem alevleri.

Bana ait.

Bir alışılmış vakit – her gün geliyor-
Sabahla öğle arası
Yaslanmışım koltuğuma, ağzımda sigaram
Okuyup bitirmişim çoktan gazetemi
Yağmur yağacak, peki, yağsın ve bitsin
Bir uzaklığı teraziyle ölçer gibi
Göğsümde yoğunlaşan sıkıntı
Ve
Masamın üstü karmakarışık
Şiirlerin de eski tadı kalmadı.

Sahi ne demek
Nasıl oluyor
Sardunyası çapraz bir gün ışığı
Tekel birasının tadı
Çıkmalı, birine filan mı uğramalı.

Radyoyu açıyorum, açar açmaz kapatıyorum
Çeviriyorum pikabı
Bugünlerde Mozart’ı seviyorum en çok
Kim ne derse desin Mozart’ı
Ve yağmur başlamadı.

Bir sigara daha
Neden kimse bugüne kadar
Kendini açıklamadı
Gizli bir hüzün dolanıyor gövdemi – neden –
Türü kalmamış çiçeklerden bir uzantı
Kabına bakıyorum plağın
insanlar, insanlar, hepsi birden bir gökkuşağı
Yağmura taktım aklımı, hayır başlamadı.

Yağarsa
Belki bir görümlük yaşamın tadı
Vurup pencereme gidecek
Belki tat bile değil, sanrı
Bu alışılmış vakit böyle her gün geliyor
Sabahla öğle arası.

Ben Etiler’de oturuyorum – herkesin bir adresi olmalı-
iniyorum yokuş aşağı her gün
Denize uğramadan yapamıyorum
Öğleyle akşam arası, akşamla öğle arası
Alışılmış vakit uzun uzun bitiyor
Açıyorum hafifçe kapalı dudaklarımı
Nereye
Turgut’a sormalı, iyi bilir O
Elinde limonlu votkası.

Ey masalar, ey iskemleler
Edip’in yeri boş mu, köşede masanın yanı
Değilim ben böyle mahzun
Öyleyse pulsuz bir dilekçe nasıl olmalı
Unutup baharı bile nasıl olmalı.

işte
Turgut’a gidiyorum, yağmur nasılsa yağmadı.

Edip Cansever.

Artık demir almak günü gelmişse zamandan
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol
Bir çok giden memnun ki yerinden
Çok seneler geçti, çok seneler geçti
Dönen yok seferinden
Bir çok giden memnun ki yerinden
Çok seneler geçti, çok seneler geçti
Dönen yok seferinden
Bir çare gönüller ne giden son gemidir bu
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler
Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler
Bir çok giden memnun ki yerinden
Çok seneler geçti, çok seneler geçti
Dönen yok seferinden
Bir çok giden memnun ki yerinden
Çok seneler geçti, çok seneler geçti
Dönen yok seferinden
Bir çok giden memnun ki yerinden
Çok seneler geçti, çok seneler geçti
Dönen yok seferinden.

biçak kemikte

eti geçti
duydun mu
bıçak kemikte
duymadınsa duy artık
behey allahın kulu
bıçak kemikte
duy da silkin n'olursun
bu ne biçim uyku bu
bıçak kemikte

verilmemiş alınmış hep
yük vurulmuş dağlar gibi - insanlık bu mu
çalıyor sömürünün imdat çanları
kımılda da kurtar şu onurunu
bıçak kemikte

topraksa paylaşılmış kıyılarsa yağmalanmış
umut hacizde
ya bu neyin puştluğu bu
sana yokluk sana yasak sana dam
insan değil - hâşâ - bir yağmacı soyu bu
bıçak kemikte

üretensin yaratansın yürütensin dağları
bakma öyle kilit kilit duvar duvar
yetsin artık bu susku
bıçak kemikte
anasın boynun bükük babasın kolun kırık
oğullar kan içinde
kaldır artık başını
«kalsın benim dâvam dîvana kalsın» demiş ozan
o dîvan sensin artık
bıçak kemikte

yaşayan bir ölü gibiyim.
o kadar yalnızım ki bu dünyada.
görünmüyorum artık hiçbir aynada.
tükenmişim erkenden.
tutmuyor elim ayağım.
ağzımdan çıkanı duymuyor kulağım.
kah orada, kah burada.
bilmiyorum neredeyim.
dağılmışım zerre zerre,
ben bile bende değilim.
koskoca evimde bir ben varım bir de kedim.
takılıyor tek başına,
görse bile tanımıyor beni artık kedim.

tatsız, tuzsuz, aşksız.
hem kadersiz,
hem bahtsız.
yalnızım ben yanlız.

o kadar yalnızım ki,
dağılmışım her yere
hiçbir şey yok yerinde.
kim kiminle, kimbilir nerede.
devamlı arıyorum ama,
bende değilim artık ben bile.
omuzumun üstünde başım.
ayaklarım basıyor yere.
tek başımayım kendimle.
görsem dahi ayı gökyüzünde.
faydası yok.
sanki ben bu dünyada bile değilim.
bilmiyorun artık ben neredeyim

tatsız, tuzsuz, aşksız.
hem kadersiz,
hem bahtsız.
yalnızım ben yanlız.

Bana ait.

Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi
taşınacak suyu göster,kırılacak odunu
kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde
bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin
tütmesi gereken ocak nerde?

sofalar seninle serin,
odalar seninle ferah,
günüm sevinçli uzun
yatağında kalktım sabah.

elmanın yarısı sen yarısı ben;
günümüz, gecemiz, evimiz, barkımız bir.
mutluluk bir çimendir, bastığın yerde biter
yalnızlık, gittiğin yoldan gelir.

Yapayalnız mısın dünyada,
itiyor mu seni doğduğun toprak
Köşebaşlarında haramiler mi...
Etmişler mi içine ekmeğinin
Salacaksın köklerini toprağa
Güneşi çınarla selâmlayıp
Fırtınaya meşeyle duracaksın.
Tutunacaksın diş diş
Tutunacaksın pençe pençe
Geçireceksin kılcal damarlarını evrenin
Gül olup açılacaksın damarlarına
seher seher...
Ceviz olup döküleceksin.
Sana bir mi vurdular
Derlenip toparlanıp
Sen iki vuracaksın
Yoksa yoksun, silerler adını karatahtadan.

hasan Hüseyin Korkmazgil

Haritası parçalandı ellerimde gecenin, bir yitiriş değil
bu, sınırları tutamadım yerinde, gözlerime doldu sular,
şimdi zaman oynak bir gölge. Nasıl başlasak geri dönmemek
için? Hüzünkıran ardında saklanan kalbimle, artık, okyanuslara
açılmak geçmeli içimden. Biliyorum. Ama kavuşmalar ayrılıktır bazen.