12 kasım 1999

üzerinden 11 yıl geçmiştir. unutmaya ya da alışmaya çalışmayı bırakmak zaman aldı biraz. ama başardım sanırım.

çünkü geç de olsa biliyorum artık. sil baştan olamaz bunda, ah keşke olsa...

her deprem başlığını gördüğünde salya sümük ağlamaktan bıktım zira, her haberde yüreğimin ağzına gelmesine dayanamıyorum artık. şu an istanbul'da her an yaklaşan depremi bekliyorum sadece, korkarak, acı cekerek...

korkum ölüm değildir kesinlikle.

yalnızlık...

ailem 14 saat uzaktayken, en yakın akrabamla aramda 4 saat varken, su aşık oldum sehirde tek başıma kalmak korkum, depremden sonra. binanın önünde tek başıma kendine gelmeye ugraşmak. dışarıda bekleyenim olmadığını bilerek enkazda kalmak...

korkuyorum, hem de deli gibi, hic olmadığı kadar, kanatırcasına...

(#3791938)