sözlük yazarlarının rüyaları

rüya değilde film gibiydi.gençliğimde gördüğüm bir rüya hala da unutamam.rüyamda ben ve benim bir kaç arkadaşım geziyoruz caddede.her zaman takıldığımız bir mekan vardı o zamanlar, oraya gidiyoruz içiyoruz tavla okey falan oynuyoruz. bakıyorum pencereden dışarı hava baya kararmış. çıkıyoruz mekandan sokakta değişik bir mekan görüyoruz. gidelim bakalım diyoruz giriyoruz içine bir adam var dilenci gibi. adam bize bir kapı gösteriyor eğer bu kapıdan girerseniz ilk doğduğunuz andan itibaren bebekliğinizi görebilirsiniz gibi bir cümle kuruyor. neyse hepimiz giriyoruz kapıdan bakıyorum kimse yok yanımda. biraz ilerliyorum yolda, sesler duyuyorum. seslerin geldiği odaya doğru ilerliyorum bir kadın doğum yapıyor. ilk başta hayır ya ben değilim bu bebek, olamaz böyle şey diye düşünüyorum sonra birden bir şey oluyor kendimi eski evimizin bahçesinde buluyorum. bakıyorum salıncağım, köpeğimin evi, tavşanlarım, çiçek bahçemiz, arkadaşlarımla oynadığımız küçük barakamız, yani çocukluğuma ait her şey orda. o sırada çimenlerin üstünde bir kadın görüyorum arkasını dönmüş oturuyor. yanına doğru gidiyorum, bakıyorum kucağında bir bebek.bebeğin üstünde kırmızılı beyazlı bir elbise var kafasında da o elbisesinin deseninden bir şapka var sarı saçlı okyanus gözlü bir bebek.** benim de o elbiseyle bir fotoğrafım vardı ordan hatırlıyorum o bebeğin ben olduğumu. birden kendi bebekliğimi sevmek istiyorum. anneme sesleniyorum. ''hanımefendi'' diye! yüzüme bakıyor efendim? diyor. bebeğinizi biraz kucağıma alıp sevebilir miyim ? diye soruyorum. tekrar yüzüme bakıyor hayır veremem o daha çok küçük herkesin onu kucağına almasına sevmesine izin veremem diyor! o anda gözlerim doluyor.kendi bebekliğimi kıskandığımı farkediyorum. annemi kıskanıyorum, o bebeği benden koruduğu için kıskanıyorum. oturuyorum bir ağacın altına ağlıyorum. bakıyorum bahçe kapısından bir adam geliyor. yüzüne bakınca babam olduğunu anlıyorum. o da bana şöyle bir bakıyor gülümsüyüor yanımdan geçiyor! gidip o bebeği kucağına alıyor öpüyor seviyor. daha çok sinir oluyorum! daha çok kıskanıyorum.kendi bebekliğimden nefret ediyorum.bakıyorum bütün sevdiklerim kuzenlerim dedelerim babaannem anneannem teyzelerim dayılarım amcalarım halalarım hepsi o bebeği seviyor! bağırmaya başlıyorum ''ailemi istiyorum !!!'' diye. kendimi çok kötü hissediyorum bir yandan da ağlıyorum. sonra birden uyanıyorum... uyandığımda hala ağlıyordum. kendi bebekliğimi kıskandım diye de tuhaf oluyorum! rüya değil kabus bu ya hala aklıma geldikçe kıskanıyorum!*