hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

Bütün aile toplanıp mevzu geçmişe geldiğinde annemin hep anlattığı bir anısı var her duyduğumda ciğerimi deler.

Ordudan istanbula yeni göç etmişler.
Güç bela bi gecekondu yapabilmiş babam aylar sonra.
Yapmasına yapmış ama kapısı yok, muşamba ile soğugu kessin diye örtmüşler yukarıdan aşağı işte.
Ben seni ne hallarla büyüttüm oğlum gece mutfak tereğinde fareler gezerdi, örtüye sarar sarmalar kucağımda uyuturdum, sabaha kadar uyku uyumazdım fareler gelir de seni yerse diye.
Her anlattığında gözlerimden yaşlar dökülür. Garibanlığı öyle bir yaşamışlarki.
Anlatmaya kelimeler yetmez.