uçurtma denince akla gelenler

Hepimizin bir uçurtması olmuştur. Ben ise uçurtmaydım o ellerinize alıp gökyüzüne saldığınız. Aslında siz beni gökyüzüne salmadınız. Ben kendimi bir yazarın kollarına attım...
Babam bana hiç uçurtma almadı, annem de ablam da abim de amcam, halam, hiç kimse. Param oldu sonradan ve ben de kendime almadım. Çünkü uçurtma almayı bilmiyordum.
Ama uçma konusunda iyiyimdir. Hem ben rüyalarımda bile uçardım küçükken. Küçükken bir çocuk gördüm. Adını bana söylemedi. Ama uçurtmasının ipini bana verdi. Gökyüzü şükrediyordu bize. Ben ve amatör ellerime. Çocuk bana dalga geçerek bakıyordu ben gülüyordum. Uçurtmam olmamıştı ki benim. Nereden bilecekti?
Hani dedim ya bir yazarın kollarındayım diye. Doğru. Çünkü o bana kendi gökyüzümü veriyor. Kalemi sihirli onun. Kafası da çok güzel. Keşke kafası uçurtma olsaydı, ellerinden tutup yüreğime salardım. Benimle birlikte o da uçardı. Ama o yazar. Uçurtma değil. Ben uçurtmayım o ise gökyüzü.