en yakındaki kitabın son sayfasının son 5 cümlesi

yanımdan yapmaları gerektiği gibi geçip gittiler. Falat oradaydım, bunu da hiçbir şey değiştiremez. bilsinler ya da bilmesinler, hala onlarlayım, varlıklarının bir parçasıyım. arabama atlayıp o akıl hastanesinden uzaklaşmadan önce, bir süreliğine hep beraber bir aile gibiydik. o uzun birkaç dakikada, kanımın damarlarında ilerleyip kalplerinden geçtiğini onlar da hissettiler mi acaba?

edit: yazana kadar canım çıktı.