tek çocuk olmak

Şimdi normalde üç çocuğuz fakat abim ve ablam evlendikten sonra 4 ebeveynli tek çocuk gibi oldum. Maddi açıdan çok iyi ama manevi açıdan kafayı yediriyorlar. Tüm baskı ve beklenti senin üzerinde çok zor çok.

Teyze, hala, amca, dayı gibi sıfatlardan mahrum kalmaya mahkumdur.

ben 5 yaşındayken babam kardeş istiyor musun ? demiş. bende kardeşim olursa ne olacak ? diye sormuşum. babam da şimdi bak burda 2 tane 1milyon var ( o zaman 1 milyon vardı ) eğer kardeşin olursa bunun birisi kardeşine gitcek ama olmazsa ikisi de senin olacak demiş. asla kardeş istemiyorum demişim. sonra 2 yıl sonra annemin çok su içtiği için karnı şişmiş ve misafirlikteki kadın kardeş geliyor sana demiş ben de anneme, doğru mu ? demişim evet demiş. hayır istemiyorum desem de olacak demiş sonra almışım bıçağı annemin karnına saplamaya çalışmışım sonra şaka şaka diyip ortamı yumuşatmış ve bir daha kardeş istiyor musun? diye sormamışlar. ve yıllar geçtikçe anladım ki iyi ki kardeşim olmamış. yıllarca ilerde hep bir kardeşin olsun istersin dediler ama yıllar geçti hala gram istemedim. sonuç olarak tek çocuk olmak güzel.

Tek başına olmaktır.Bir tek çocuk olarak asla kendi çocuğuma yapmayacağım bencilliktir.Burada kimseyi zan altında bırakmıyorum;herkesin türlü türlü sebebi vardır eminim ki.Benim annem de beni keyfinden kardeşsiz bırakmadı.Evliliği kötü olduğu için;babam çocuk gibi biri olduğu için,maddi imkanımız çok iyi olmadığı için.Ama annemin kendi kardeşleriyle yaşadığı miras sorunlarını görmüş biri olarak,yine de keşke bir kardeşim olsaydı diyorsam bu mevzu tahmin ettiğinizden daha derindir sevgili anne babalar.Bu yüzden lütfen iyi düşünün;en azından çocuk bakmak zor,bir kere daha istemiyorum gibi basit sebeplerle çocuğunuzu yalnız bırakmayın.Şimdi diyeceksiniz biz varız,çocuğumuz yalnız değil ki.Ya da etrafta ne kadar çok çocuk var;iyi arkadaşlıklar kurar falan filan;bunlar yalan.Çocukken kardeş eksikliğimi bana hissettirmeyen iki kişi vardı.Kardeş ve abla başlığında anlatacağım onları.Ben hep tek çocuktum ama eğer ki insanın gerçekten kardeşi olmayan biri,bir insana kardeş kadar yakın olsaydı,olabilseydi onlar bu ikisi olurdu. (Biyolojik bağdan bahsetmiyorum.Örneğin iki çocuğu evlatlık alıp büyüttünüz mü?Onlar kardeştir.Demek istediğim o değil.Başka yollarla evlat sahibi olmuş,belki bu yolla çocuğuna kardeş vermiş gönlü güzel aileler üzülmesin.)Ama şimdi ikisi de yanımda yok.Kardeş de her zaman insanın yanında olmaz(annemden biliyorum)ama kardeş yanında olmadığın zamanda bile kardeşindir.Oysa bir arkadaşımızla birbirimize kazık attığımızda bitmiştir;kardeş ise bizi defalarca hayal kırıklığına ugratabilir.Bu bir açıdan kabus gibi;katılıyorum ama bir açıdan da fütursuz bir rahatlık olduğu bir gerçek.Neyse;şimdilik gidiyorum;daha buraya çok şey yazacağım.Çünkü bir tek çocuk olarak ailem maddi zorluklarına rağmen istediğim birçok şeyi yaptı ama en çok istediğim şeyi yapamadı:Kardeş.içimde kaldı,çok içimde kaldı.

Ailedeki bireylerden birisine sahip olmamaktır.
Bugün yine çok bitik bir günümdeyim,üzgünüm, yalnız hissediyorum.Yine hep bu günlerde dediğim gibi,"Bir kardeşim olsaydı,"dedim."Ağlaya ağlaya konuşabileceğim...."Sonra durup düşündüm;niye?Melek gibi bir annem var,çok şükür.Evde o bekliyor beni,oturayım,onunla konuşayım ya.Tamam,anne baba kardeşle karşılaştırılamaz,aynı şey değil,istediğiniz kadar arkadaş gibi olun vs.,bunu yaşayarak bilenlerdenim.Ama yine de beni dinleyebilecek,teselli edecek biri var ya.Sonra belki de ilk kez anladım tek çocuk olmanın beni niye bu kadar derinden üzdüğünü.Bir keresinde,yıllar yıllar önce,anneme,"Biliyorum,kardeşim olsa da hayatımda çok şey değişmeyecekti belki ama herkesin var,insan istiyor."demiştim.O zaman da bayağı yaklaşmışım aslında.Bu kadar basit işte.Türkiye'deki çocukların yüzde doksanının kardeşi var ve ideal aile modeli böyle oluyor.Sende tıpkı annesi ya da babası olmayan çocuklar gibi,eksik,yarım bir ailede büyüdüğünü hissediyorsun.Hele de aile benimkiler gibi mutsuz bir aileyse.Evet,sebepleri çok var ama bir çocuğu kardeşsiz bırakmak bencillik,bugün bir kere daha bunun doğruluğunu hissediyorum.Çünkü sen o çocuğun bir aile bireyini hiç sahip olmadan kaybettiriyorsun,öldürüyorsun.O da bunun yasını çekiyor;tıpkı gerçek ölümler gibi.

bende öyleyim 3 evim var bana varacak kız yaşadı yani.

güzeldir sanırım...
sen abisin öyle yapamazsın.
sen abisin hareketlerin kardeşine örnek oluyor.
sen abisin ne biçim laf o öyle.
sen abisin bakkala git.
sen abisin evden topu sen getir.
sen abisin nasıl unutursun.
sen abisin.....sen abisin....

ben mi istedim lan abi olmayı!!!

ha bi de miras bölünüyor o daha beter...

ilkokul'dan sonra yatılı okursanız eğer, bir sınıf dolusu kardeşiniz olur mezun olana kadar, ve ondan sonra tek çocuk olduğunuzu bir daha hiç hatırlamazsınız.

Sanırım güzel bir şeydir. Kıymetiniz artar. 3 kardeş olduğumuz için bilmiyorum tabii nasıl bir duygu.

istediğin zaman kalabalıklara karışıp istediğin zaman yalnızlığa kapatırsın kendini bunun kontrolü sende olur ve bu gayet güzel bir şey. Kötü tarafıysa yaptıklarını başkasının üzerine asla atamamışsındır çünkü sen yapmışsındır onu doğru ya da yanlış.

zordur, yalnızlığı iliklerinize kadar hissedersiniz bilhassa anne ve babanız çalışmak zorundaysa çocukluğunuz bir apartman dairesinde ebeveynlerinizin eve dönüş saatini bekleyerek geçer.

Türkiye’de bir araştırma yapıldı. TÜBiTAK destekli olan bu sosyal araştırma, kardeş sayısı fazla ailelerde yetişen çocukların daha uyumlu, başarılı ve mücadele kapasitesinin yüksek olduğunu ortaya koydu.

Sonuçlar, çok kardeşli ailelerde çocukların çok daha başarılı, mücadeleci ve kendini ifade etmekte daha maharetli olduğunu gösterdi. Daha çok arkadaş edinme ve oyun ortamına uyum sağlamada başarılı oluyor bu çocuklar. Tek kardeşli olanlara göre daha mücadeleci olan bu çocuklar, grup çalışmalarında da daha fazla başarı sağlıyor.

Kardeş sayısı fazla olan çocuklarda ayrıca risk almak ve yabancı ortamlarda kendini ifade etme konusunda da tek çocuk olarak yetişen bireylerden daha başarılı olduğu gözlendi.

çocukların kardeşiyle oynarken koordinasyon ve iletişim kurmayı, kardeşler arası çatışmalarda hakkını aramayı öğrendiği söylendi. Öne çıkma, daha başarılı, daha sevilen olmak için çabalarken, mücadele gücünü de öğrendiği
söylendi, çok çocuklu ailede yetişen çocukların konuşma ve kendini ifade özelliklerinin de çok hızlı geliştiğini, bu çocukların tek çocuk olarak yetişmiş bireylere göre daha okul ve meslek başarısının da yüksek olduğunun görüldüğü söylendi.

Kimi zaman hiç yadırgamadan veya garipsemeden,bildiğim tek hayat bulduğu için herhangi bir hüzün hissetmeden gündelik hayatıma devam ederken yüzüme tokat gibi çarpan durum.
Bugün bayağı bir canımı sıkan şeyler oldu,gece kafamı dağıtmak için bir film açıp izleyeyim dedim.Bir komedi filmi seçtim,gülüp eğlenemesem de kafam biraz olsun dağıldı.Sonra internette gezinirken tek başına film izlemek alakalı bir gönderiye denk geldim.Tek başına film izlemek anormal bir durum değil ama beni sarsan şuydu:Şu an istesem de istemesem de tek başıma film izleyecektim.Kimse yoktu ki.Aynı zamanda bu durumu da garipsememiştim bile ben.Yani ben hep tek başıma film,dizi izlerim ki.Gelip yanıma kıvrılıp izleyen olmaz,geçerken filmi merak edip durup benimle izleyen olmaz.Yeni Nexflix üyesiyim,tabi ilk günlerin heyecanıyla bol bol kullanıyorum.Arada sırada anneme teklif ettim beraber izleyelim diye,o an olur diyor tabi ama "hadi,yapalım,"deyince çok da istekli değil.Haklı,kadın oturup benimle film izlemek zorunda mı?Değil.Çok şükür birkaç tane sağlam arkadaşım var ama gece neticede,hem bambaşka evlerde çok başka hayatlarımız var."Haydi buluşalım,"deyince anında buluşamıyor insan benim durumumdaki gibi evler yakın değilse,herkesin başka gündemi varsa.Ne bileyim,çok abarttım belki,eminim kardeşi olanlar da her şeyi beraber yapmıyor ama işte beni sarsan,benim hiç ihtimalimin bulunmaması.Kardeşim olsaydı muhtemelen ilgi alanlarımızın kesiştiği en azından bir iki nokta olurdu,neticede aynı jenerasyondan olacaktık.izlediğim bir dizi hakkında konuşmak için ıngstagram hesabımda,"....diziyi izleyen varsa dm'ye gelsin,biraz dedikosunu yapıcam,"dedim geçen günlerde.Eski bir arkadaşım geldi sağ olsun,dizi hakkında konuştuk bayağı ama keşke böyle bir şey dememe hiç gerek olmasaydı mesela.Zorla izletirdim en kötü,en kötü yanına oturup o diziyi izlemediği için hiçbir şey anlamasa bile ben içimi dökerdim dizi hakkında,saçmalardım.Arkadaşa ya da anne babaya yapılmaz ki bu.Arkadaş hep yanında değil zaten,en yakın arkadaşımı iki aydır görmedim bile.Anne baba desen farklı jenerasyonsun,ilgi alanlarınız farklı,oturup onlarla bu muhabbeti yapmak onlara işkence oluyor.Ne bileyim be sözlük,didişsem de kavga da etsem bu gece ben sıkkın canımı dağıtmak için o filmi açmak zorunda kalmasaydım keşke,annemle kavgamızın ardından saatlerce odamdan çıkmadım ya,işte o an kardeşim girseydi odaya,"Annemden paparayı yedin,şimdi süt dökmüş kedi gibi oturuyorsun,de mi?"deseydi,beni yeterince gıcık ettikten sonra,"Aman boşver,annem yufka yürekli,bilmiyor musun sen?"deseydi.Dedikodu yapsaydık,aklımı dağıtsaydı,en kötü film açtığımda bile arada göz ucuyla o da filmi takip edip,"Ayy,ne kadar vasat bir şey bu!Sen böyle filmlere komedi mi diyorsun?"deseydi,ne bileyim.Olsaydı işte keşke sadece.
Biliyorum,tek çocuk olmanın avantajlı çok yönü de var.Ama bazen öyle vuruyor ki kardeşsizlik.Hele böyle ebeveyenlerle aran kötü olduğunda,arkadaşların da yoksa yanında,sadece evinde değil,koskoca dünyada yapayalnız hissediyor insan kendini.Çok istiyorum sözlük,asla mümkün olamayacak bir şeyi istiyorum.Şöyle aramızda 2-3 yaş bulunan,en fazla dört,bir kardeş.Kimi zaman saç baş kavga edeceğimiz kimi zaman en büyük destekçim olacak olan.Kimi zaman birbirimize karşı çok bencil olduğumuz kimi zaman en çok birbirimizi düşündüğümüz.
Muhtelemelen sabah kalktığımda çoktan unutmuş olacağım şu an hissettiklerimin ağırlığını.Ta ki bir sonraki yapayalnız hissedişe,istemeden de olsa tek başıma yapmak zorunda olduğum bir şeye kadar.

Uzatma işte baban annen bu dünyaya bir tane layık görmüş.

Bütün mirasın tek sahibi olmaktan başka farkı yoktur kardeşi olan insandan.
Ben dizi sohbetlerini film kritiklerini babamla da gayet yapabiliyorum misal. En yakın arkadaşım diye bişey yok bizim grup biraz kalabalık. Herhangi biriyle yapabiliyorum bunu. Ayrıca film izlerken ne diye yanında biri olsun istenir ki. Sen film izlemek istemiyorsun canın sıkılmış. Film tek başına izlenir aq yanındakinin gürültüsüyle mi uğraşacan.
Git yarın teyzenlere, dayının çocuklarının dedikodusunu yapın. Evet. Teşekkürler.

Hayatın çok sıkıcı geçmesi demektir.

Bence nasıl bir ailede büyüdüğüne göre değişir bu durum ve çocuğun karakterinde inanılmaz bi etkisi olduğunu düşünüyorum. En basit örnek olarak evdeki tek çocuk sensin yaşıtın kimse yok tek başına oynamak durumundasın. Yalnızlığa ister istemez alışıyosun ve kendine çekiliyosun. Okula ilk başladığın zaman nerdeyim ben diye şaşırıyorsun. insanların kardeşlerini görünce aralarındaki kavgaya bile özeniyosun çünkü senin kimseyle böyle kavga edebilme lüksün yok. Rekabet duygun bile gelişmiş değil çünkü oyuncak kavgası yapabileceğin biri bile yok tüm oyuncaklar senin. Arkadaşlarına belki onların sana verdiği değerden daha çok değer veriyorsun çünkü içinde eksik kalmış kardeşlik duygusunu onlarda tamamlamak istiyorsun. Anne babaya çok daha bağlı oluyosun onlar da senin üstüne ekstra daha düşkün oluyor. Senden beklenilen başarıyı performansı getiremeyince de kendini yetersiz hissediyosun. Annen ve babanla ilgili sorunun olduğunda seni anlayacak kimse olmuyor tek başına düşünmek durumundasın. Tek çocuk olmanın bence tek iyi yanı ailenin imkanlarının sadece sana harcanması ama bana soracak olursanız iki kıyafetim olacağına bir kıyafetim olsaydı bir de yanımda olacak bi kardeşim.

Üvey ablam, annem ve eşi ile beraber yaşadığım eve kalmaya gelir ara ara;bir süre kalır ve annesinin yanına geri döner sonra.
Yaşlarımız yakın,ikimiz de kızız;ortak yan bolca olduğundan iyi anlaşırız.O birkaç gün mutlu geçer bizim için;evimizdeki sorunlar birkaç günlüğüne rafa kalkar ya da üzerine takınılmaz,hızlı hızlı yaşanılır,geçilir.Keyifli geçer,hızlı geçer o birkaç gün.
Aramızda abla-kardeş gibi bir ilişki yok.Beraber büyümedik.Ama diğer yandan arkadaşlığın bir üstü,kardeşliğin birkaç tık altı gibi bir ilişkimiz var.Arkadaşlığın bir tık üstünde olan ilişkimiz bile bana yetiyor çoğu zaman;iyi geliyor.
Hızlı geçer demiştim ya;gitti az önce.Tek çocuk olmamdan mütevellit yalnızlığı,sessiz sakin hayatı severim;zor gelmiyor tekrardan kendi içime dönmek ama gittiği ilk gün,hep biraz üzülüyorum,yalnız hissediyorum.
Aslında sorun o,bu değil de;gerçekten bir kardeşim olsaydı yaşayabileceklerimin onunla sadece fragmanını görmeme ragmen sadece fragman bile beni cezbetmeye yetiyor demek ki.
Diğer yandan uzaktan bakana davul hoş görünür,kardesligin de binbir sıkıntısı oluyor tabi,ben güzelliklerini yaşamadığım gibi onu da yaşamıyorum.Hangisi hayırlı;bilemeyiz hiçbir zaman.Bu hayırlısıyla iyi ki kardeşim olmamış tabi,bir de kalkıp miras derdiyle mi uğraşacağım,onun için kendi kardeşimle kanlı bıçaklı düşman olacağım?
Sadece "üvey"bile olsa arkadaşlıgın bir üstüne çıkabiliyorsan aynı annenin çocukları olduğun,beraber büyüdüğün bir kardeş nasıl olurdu diye merak ediyorum.
Merak;hepsi bu.

içinde bulunduğum durumdur.

şımarık olurlar. kızlar evde kalır

ailenin tek çocuğu olmanın yanında, hem anne hem de baba tarafında tek erkek çocuksanız, affedersiniz ama kırallar gibi yaşamaktır.

Allah ikisine de uzun ömür versin, Eşşek yüküyle miras kalacak olum.

Benimdir
Isterdim bi ablam olsun veya yaşı bana yakın bi erkek kardeşim ama olmamış.

mevzubahis durumum.

sadece çocuk olmaktır.

benimdir. ailem ben doğunca çok büyük sevinç yaşamış artık nasıl sevinmişlerse benden başka çocuk yapmamışlar:) yani şaka bir yana avantajları vardır, dezavantajları vardır.

avantajları: ailenizin göz bebeği oluyorsunuz ve istediğiniz her şeye rahatlıkla ulaşıyorsunuz. mesela ben liseden sonra ehliyetimi alır almaz özel arabam vardı. aynı şekilde tek erkek çocuklar kızların gözdesidir her zaman.

dezavantajları: paylaşmayı sevmezler. özel eşyalarını kimseyle paylaşamazlar. hatta bazıları ileri gidip eşiyle bile paylaşmayı sevmezler. arkadaşların olmadığı ortamlarda kendisini yalnız hissedebilirler. dertleşmek isterler ama yanında kimseyi bulamazlar. mesela ban canım sıkılınca atlarım arabama yalnız kalmayı seçerim. kimi zaman puromu yakar kafamda muhasebe yaparım. tek çocukların hayal dünyası gelişmiştir. onlar kafalarında bir dünya kurar ve bu dünyanın kralı kendileri olurlar.