tek çocuk olmak

Üvey ablam, annem ve eşi ile beraber yaşadığım eve kalmaya gelir ara ara;bir süre kalır ve annesinin yanına geri döner sonra.
Yaşlarımız yakın,ikimiz de kızız;ortak yan bolca olduğundan iyi anlaşırız.O birkaç gün mutlu geçer bizim için;evimizdeki sorunlar birkaç günlüğüne rafa kalkar ya da üzerine takınılmaz,hızlı hızlı yaşanılır,geçilir.Keyifli geçer,hızlı geçer o birkaç gün.
Aramızda abla-kardeş gibi bir ilişki yok.Beraber büyümedik.Ama diğer yandan arkadaşlığın bir üstü,kardeşliğin birkaç tık altı gibi bir ilişkimiz var.Arkadaşlığın bir tık üstünde olan ilişkimiz bile bana yetiyor çoğu zaman;iyi geliyor.
Hızlı geçer demiştim ya;gitti az önce.Tek çocuk olmamdan mütevellit yalnızlığı,sessiz sakin hayatı severim;zor gelmiyor tekrardan kendi içime dönmek ama gittiği ilk gün,hep biraz üzülüyorum,yalnız hissediyorum.
Aslında sorun o,bu değil de;gerçekten bir kardeşim olsaydı yaşayabileceklerimin onunla sadece fragmanını görmeme ragmen sadece fragman bile beni cezbetmeye yetiyor demek ki.
Diğer yandan uzaktan bakana davul hoş görünür,kardesligin de binbir sıkıntısı oluyor tabi,ben güzelliklerini yaşamadığım gibi onu da yaşamıyorum.Hangisi hayırlı;bilemeyiz hiçbir zaman.Bu hayırlısıyla iyi ki kardeşim olmamış tabi,bir de kalkıp miras derdiyle mi uğraşacağım,onun için kendi kardeşimle kanlı bıçaklı düşman olacağım?
Sadece "üvey"bile olsa arkadaşlıgın bir üstüne çıkabiliyorsan aynı annenin çocukları olduğun,beraber büyüdüğün bir kardeş nasıl olurdu diye merak ediyorum.
Merak;hepsi bu.