tabaktaki köfteyi en sona bırakıp yeme arzusu

'bunu yapan bi ben miydim lan dünyada' diye düşündürten eylemdir.şöyle ki; önünüzde bi tabak dolusu makarna ve yanında güzel mi güzel köfteler var.ne yaparız normalde?biraz makarna sonra hoop bi köfte,zaten 'biraz makarna bi köfte' diye basit bir algoritması olan basit bir durumdur aslında ama gelin görün ki bu ben de böyle yürümedi bir zamanlar.nasıl ve neden tecelli ettiğini bilmememe rağmen köfteleri en sona bırakıp,onları yalın halde yedim uzunca bir süre için,bu belki köftelere sahip olma duygusunun devamlılığını sağlamak içindi,belki de zora dayanmaya çalışarak nefsi terbiye etmekti,lakin henüz anlayamadım,olmadı çocukluk işte yapmışız diye geçicem..

(bkz: yemede yanında yat) cümlesinle bir alakası olabalirmi diye düşündüm bir an.

En güzelini en sona saklama arzusudur.

önümde hangi yemek olursa olsun eğer köfte varsa ben onu hep en sona bırakırım çünkü en son damağımda sevdiğim tadın kalmasını istiyorum (en sevdiğim yemek köftedir.)

kuruyemiş tabağındaki bademleri ya da meyve tabağındaki muzu en sona bırakma arzusuyla eşdeğerdir. tabi tabak ortaksa sonuç hüsran olabilir.