dünyanın en hüzünlü şeyi

insanların karşısındakini dinlemekten aciz olmasıdır.

bir derdinizi anlatacak oluyorsunuz, "aa bana da şöyle olmuştu..." diye başlıyor. tamam güzel, belki iyi niyetlisin de ama sana da olması benim niçin içimi rahatlatsın? ihtiyacım olan belki iki tatlı söz, bir sıcak sarılış...

ya da "beterin beteri var"cılar. herkesin bir sorunu var tamam, kabul ediyorum. benimkinden daha büyük sorunları olan binlerce insan var. ama onların daha büyük sorunlarının olması benimkini anlamsız ya da önemsiz kılmıyor, kılamaz.

ismini vermek istemediğim bir kitapta da dendiği gibi: insan başına gelen bir felaketin önemsenmesini ister.

benim isteğim önemsenmek dahi değil, yalnızca saygı duyulması.

benim için anne babasını kaybetmiş bi çocuğun bakışlarıdır..ki tesellisi olmaz..

yeni giydiğin çorapla ıslak terliğe basmak..

hüzünlendim, derin düşüncelere daldım yine.

Güç kaynağı olmayan bir pc'de porno izlerken ve tam boşalacakken elektiriklerin gitmesi.

Bir yerlerde çocukların aç uyuduğunu bilmek.

O kadar çok şey var ki aslında. Kanser hastası insanlar, fakir ve aç insanlar, savaşta suçsuz yere ölen insanlar, hepsinin acısını çeken çocuklar...
Daha çok sayılabilir ama en acısı da bunları bilip de hiç bir şey yapamamaktır bana göre.

başına gelmedikçe tam anlamıyla hüzünlenmeyeceğin şeylerdir. şöyle de tanımlasak olur, hüzünlenirsin ama o hüznü ömür boyu taşıyamazsın ve neticesinde bu dünyanın en hüzünlü şeyi olmaz.

Bir zamanlar çok yakın olduğunuz insanlarla aranız bozulduğunda bir yabancı olmak hayatındaki gelişmelerden birhaber olmak ölümün aldığı sevdikleriniz aklına geldiğinde buruk bi şekilde gülümseyerek hatırladığını farketmek.

Elinizde hıc bir seçenek yokken kürt doğup milliyetçi insanlar tarafından dışlanıp yadırganmak. (bkz: )

görsel

görsel

görsel

sevdiğiniz kişiye yardım edememek. yardımınızı isteyip istememesi önemli değil. siz sadece o rahat etsin istersiniz ama başaramazsınız.

Çocuklardır.

Yetim oksuz cocuklar..
Sehit anne ve babalari..