gözlerim keman

gözlerim keman, bütün güzel nağmeleri yalnız seniN gözlerini göRÜP, ONLARIN DERiNLiĞiNDE ERiDiĞi ZAMAN CALIYOR...

Derdim, kederim ne ? Biliyor musun yanıtını?... Neşemi, sevimcimi, yaşama gücümü yitirdim... O coşkulu, mutlu, umutlu günlerimi ne de çok özlüyorum... Öylesine bir özlem ki bu; ne sen sor, ne ben söyleyeyim... Sevdiklerim, özlediklerim ve bana dost olanların her biri başka bir yerde; hiç birine kavuşamıyorum...BUNLARI DÜŞÜNÜNCE GÖZLERiM DOLUYOR KEMAN SUSUYOR...

Dalları fırtınada kopmuş bir ağaç gibiyiz... Her dalımız bir sınır boyunda, her yaprağımız bir ülkeye savrulmuş. Bir yanımız vizeli, bir yanımız kaçak... Zaman geçiyor, hayat geçiyor, ömrümde akşam NAĞMELERi çalmaya başladı bile... insanın mutlulukları, GECiKTiKÇE heyecanları, hayatı, yaşadıkları geride kalıyor...

BENim gibiler yıllar geçtikçe daha bir duygusallaşıyor... Binbir düşünce üşüşüyor beynime... Anılarla, özlemlerle boğuşmak beni yıpratıyor... iç acısıyla dolu, yaralı, bin yerinden vurgun yemiş bir gönülle acılara karşı umarsız olmaya çalışıyorum ama olmuyor...

Belki bir gün son bulacak ufuklarda solar hüznüm... Hala bir şeyler bekleyerek bulutsu bir sise gömülüyor her şey...
GÖZLERiM KEMAN, SENiN GÖZLERiNi GÖREBiLME UMUDU iLE EN GÜZEL NAĞMELERiNi BiRiKTiRiYOR... TEKRAR GÖZLERiNDE ERiYiNCEYE KADAR SESSiZCE BUĞULU BEKLiYOR...
GÖZLERiM KEMAN...SENi ÖZLÜYOR...