yalnız yaşamak

ilk günlerde dünyanın en güzel şeyi sanıyor insan. Yansın geceler, yaşasın özgürlük modunda takılıp duruyorsun. Derken tek ben varım sofra kurulmaz şimdi atıştırayım sadece diye diye bir sofranın varlığını özlüyorsun sonra kim var zaten kafasıyla düzenden intizamdan kopuyorsun ve en önemlisi de akşam eve gelince iki kelam edecek birini arıyorsun. Çünkü hiçbirimiz farkında olmasak da yaşarken biriktiriyoruz anlatmak için. Ve yalnız kalmadan anlamıyoruz biriktirdiklerimizi.