yazarların lise anıları

Lisenin ilk yılını depresyonda, duraksız ve sessiz ağlayarak geçirmiş biri olarak kimsenin bana bulaşmaması için kimseyle konuşmadan geçirmiştim. Ki öyle böyle değil bir durumda gevezeyimdir ben.

Yeni ve hiç istemediğim bir okul, o yılın karmaşası, geçmiş karışıklıklar... Hepsi bir anda basmıştı. Yoklamada bile 'burada' demek o kadar güç geliyordu ki elimi kaldırıyordum sadece.

Sınıftakiler sesimi ilk edebiyat dersinde cebimden telefonmu çekmeye çalışan çocuğa 'bırak onu' deyişimle duymuştu. Bütün sınıf bir anda sesimi duyunca şoka girmişti. Yanımdaki çocuk ise ne tepki vereceğini şaşırıp 'sesin ne kadar çocuksu' diyebilmişti. iki yıl o yanımda oturan çocukla birlikte okudum. Sonra o atıldı. Tasdiknameyi alıp giderken bana son söylediği 'duyabildiğini bilmiyordum sesini ilk duyduğumda cidden korkmuştum.' olmuştu.