telefonu kaybetmek

kısa sürelide olsa nasıl bir duygu olduğunu anladım bu akşam. hoca ara verince derse aldım kabanımı, defterimi attım kendimi otobüs durağına. eve ulaşmak için iki otobüs değiştirmek zorundayım. bu yüzden ikinci otübüse binmek için gereken durağa geldim ve saatin kaç olduğuna bakmak için elimi cebime attım... fakat olması gereken yerde yoktu telefon. hemen diğer cepleride aradım fakat yine sonuçsuz kaldı arama çalışmalarım. kafamda bir sürü soru işaretleri oluştu tabi. nerde düşürdüm acaba? ya otobüste kaydıysa cebimden? ya okulda bıraktıysam? fenası yolda düşürdüysem? kendi kendimi sorular türete türete okula geri döndüm ve sınıfın boşalmasını bekledim.* sonra hemen sıranın altına attım elimi ve ulaştım telefonuma. çok mutlu oldum haliyle. bir söz vardır, allah fukarayı sevindirmek için önce eşeğini yitirir, sonra buldurur. benimkide o hesap oldu aynen...