çocukluğumu özledim

korktuğumda veya üşüdüğümde anneme yada babamın kucağına koştuğum ve her ağladığımda gözyaşımı silecek birinin yanıbaşımda olduğu zamanlar.tek derdimin kırılan oyuncağım olduğu güzel günler. çocukluğumu çok özledim. kim özlemez ki?

Dert yok, tasa yok. Ekmek kavgası yok, mutlululğun ne olduğunu, ağlamaktan zevk aldığımız dönemler. Bir elinde meme bir elinde şıngırdak, yan gel yat. Bağırsınlar çağırsınlar, anlamıyorsun ki... Her senin gözünde iyi, aklında soru, yüreğinde sıkıntı yok. Neden özlenmesin ki?

Özledim,
O zamanki temiz beni özledim,
ne güzeldi,
Top oynardık,
Akşam babam işten gelir yemek yerdik,
Bazen misafirliğe giderdik,
Bazende bize gelirlerdi,
Hayat ne oldu şimdi allah aşkına,
Neden bu kadar lanet bir halde,
Bıraktı beni,
Yoksa bu kişi sadece ben miyim,
Başkalarıda mı var allah ım,
Temiz olsam al beni Derim,
Ama değilim,
Ne oldu da bişeyler ters gitti,
Bizi bizden alan bi şeyler oldu,
Annem babam benim,
Hep iyi olmamı isterler bilirim,
Peki ya neyse...
Ne haldeyim,
Bir şekilde yaşıyor insan,
Son nefesini vermeye mecbur olduğu,
için.

Daha 8 yaşında dünyan yerinden oynamış ve o kabus akşamın gecesin de ellerini inceleyip goz yaşlarınla 'allahım ben daha çok küçüğüm ben bu küçücük ellerimle ne yapabilirim ki' demiş ve korku, belirsizlik, yalnızlık, endişeyle yeni ve zor bir hayat getirecek sabah için uykuya daldıysan. Ve sonra ne olursa olsun ağlama, vazgeçme, hataya düşme, yorulma şansın olmadan yılmadan büyümüş isen. Asla söze getirmeyeceğin histir.