icerimizde yasanan duygusal dakikalar

küçücük, masum bedenleriyle tek başlarına değil, çiftler ya da koloniler halinde yaşar mikroplar. her biri birbirinin karnını doyurmayı, yaşamını sürdürmesine katkıda bulunmayı amaç edinerek kendine; eşine sıkı sıkı tutunur narin kamçılarıyla. kıvrım kıvrım ilerler, aileler kurarlar konağı oldukları kocaman adamın içinde. kimse görmez onların bedenlerini, kimse bilmez birbirlerinin hayatlarını sahiplenerek nasıl da cömertçe çalıştıklarını. ve mikropların bu kadar büyük sevgileri ve devasa duygusallıkları karşısında afallar insan bedenleri; kaldıramadığı onca duygunun ağırlığını hınkırarak, öksürerek atmaya çalışır üzerinden. içinde yaşanan o romantik anlara lanet okuyan bu beden, gözünü bile kırpmaz sümüğünü musluktan akıtırken. halbuki yoğun duygularla aile kurmuş küçücük canlara son veriliyordur o an kanalizasyon borularında...