annenin ölmesi

birkaç saat hastanede kaldım, annem hasta olduğu için ilk kez gelemedi (hastanede yatmışlığım çoktur) o gün bile kötü oldum sağ şekilde evde beklediğini bildiğim halde. kafayı yerim diye düşünüyorum.

sabredersin merak etme diyenlerin hepsinin ya eşi ya çocuğu var, şimdi yoksa bile olacak. benim bu şansım da olmadığı için kimsesiz kalırım o gün.

başın sağolsun.

Derdim var diye söylenmemeniz gerektiğini ispatlarcasına yaşayacağınız bir duygu.

Annem kanserdi ve çok kötü durumdaydı, memleketten yanıma getirdim 8 ay boyunca hastaneye gittik geldik ama vefat etti.

Kardeşim ya da babam olmadığı için Öldükten bir süre annemin evini boşaltıp kiraya vermem gerekiyordu, kuzenlerimle gittik. Fotoğraf ve şahsi eşyalarını ayırdım, işimiz bitti dönüp:

-dur annemi arayıp haber vereyim ama saat geç oldu neyse uyandırmayayım dedim.

sessizlik oldu gözümden bir damla yaş aktı. Öldüğünde giydiği kıyafetleri poşete koydum arada açıp kokluyorum beni çocukluğuma kadar götürüyor. kalp masajı vs çok ugrasmislar doktordan yoğun bakımda giydiklerini istedim ama veremeyeceğini söyledi, raporu okurken baktım yaklasik 1.5-2 saat sürmüş...

çok kötü bir durumdur. keşke annem şu an yanımda olsa o kadar mutlu olurdum ki. tartıştığımız da oluyordu hatta bir keresinde dudağımı bile kanatmıştı aynada dudak işareti yaptım diye ama keşke yaşasaydı. keşke annesiz değil annemle birlikte büyüseydim.

insanın ruhundan kocaman bir parça koparır.
8 sene önce bugün tecrübe ettim bu olmaz olası olayı. hala bir tarafım inanmak istemiyor, bir tarafım asla aynısı gibi olmayacak hayata ayak uydurmaya çalışıyor.
bu sözlükte siyah kalpli bir yazar anneme küfretti ve ısrarla pişkin pişkin kendini savundu. annem bunu hak etmedi, o çok güzel bir insandı, annemdi. o kötü şahsı Allah' a havale ediyorum.
başta donuz listemdekiler olmak üzere tüm yazarlardan ölmüş olan anneme küfretmemelerini rica ediyorum. lütfen bazı konuları unutun ve insanlıktan kopmayın.

dünyayı yıkmama sebep olabilecek hadise.

bir insanın ölmüş annesine küfredilmesi hiç güzel değil.

ben annemi 10/03/21 kaybettim koronadan. eve bu illet virüsü ilk ben getirdim. Sonra kontrol elden gitti..
yurt dışında yaşıyoruz babam seksen üstünde olduğu için o bi doz aşısını olmuştu annem yaşından dolayı bekliyordu burada eşler aynı anda türkiye’deki gibi aşılanmadı başta. Annemizi bir kandil günü kaybettik. büyük abim patronundan dolayı temalıydı babam devam pozitifti. Ortanca abim annemizi kaybettiğimiz gün pozitif çıktı hastanede yoğun bakımdaydı, cenaze ile ben tek gelebildim. Türkiye’ye gelebilmek için benim pcr testim ilk analiz sonucu pozitif çıkmıştı itiraz ettim olamaz dedim ben negatife dönmüştüm nasıl tekrar pozitif olabilirim dedim. 25 saat sonrası negatife döndüm. Annemi en azından bir tek aile üyesi olarak son yolculuğuna uğurlayabildim.. Çooook acı zamanlar yaşadım yaşadık hala da yaşıyorum.. Gerçekten annesizlik meğer çok acıymış rabbim kimseye yaşatmasın

bazıları inanmayabilir. ama büyüklerin duası bizi kaza ve belalardan koruyan güçlü bir kalkandır. hayatta iken onların duası sayesinde belki daha rahat atlatabiliyoruz başımıza gelenlari. ya da bilmiyoruz nelerin başımızdan defedildiğini.

onların ölümü ile o kalkan üzerimizden kalkıyor. savunmasız kalıyoruz. Allah onları başımızdan eksik etmesin.

“Eğer takva sahibi gençler, beli bükülmüş yaşlılar, süt emen çocuklar, yayılan hayvanlar olmasaydı, belalar sel gibi üstünüze dökülecekti.” (Taberani, el-Evsat, 7/134)

yaş sınırı olmaksızın insanı öksüz bırakan bir durumdur.

Aile dağılır .Anne ailenin temel taşıdır.

insanı hem parçalayan hem de olgunlaştıran çok hazin bir durum...

insan zaten annesinden önce ölmezse annesi ölür sonra evladı ölür. yani kötü de olsa çoğu insanın başına gelen veya gelebilecek bir şey eğer annenizden önce ölmezseniz.

annemiz öldüğünde, arkasından "keşke" ile başlayan bir cümle kurmakta zorlanıyorsak, yaşarken kıymetini anlamış ve sorumluluklarımızı yerine getirmişiz demektir.

üzülmemek tabi ki elde değil, lakin yaşamak esastır.

çok üzücü bir şey ancak üzünülmemelidir bence çünkü üzülünce insan depresyona giriyor. artık hiçbir ölene üzülmüyorum. ölüm allah'ın takdiri. kendimi artık üzmek istemiyorum hem kendine iyi baksaymış. sonuçta zaten annemle iyi kötü yaşadık birlikte.

Henüz birinci sınıfa yeni başlamıştım. Gelecek sanıyordum.. sayıları öğrenmiştim ve günleri sayıyordum.. takvim yaprakları biriktiriyordum. Gelecek sanıyordum bee. Ne kadar saf ve masumdum.

çOk zor olsa gerek. Annem 80 yaşında gözünün içine bakıyorum ki bir yerim ağrıyor diyecek diye.

böyle üzücü başlıkların altına ne yazılabilir ki. annen varsa başka bir şeye gerek duymazsın.

hayatta yaşanan en büyük travmalardan birine yol açıyor.

Ruhta büyük bir delik oluşturur ve o delik hiç kapanmaz. Benim deliğim 8 yaşına girecek önümüzdeki haziran’ da. inşallah annemin mezarını ziyaret edemeyeceğim bir uzaklığa gitmek zorunda kalmam. Artık hiçbir şey elimde drğil… zaten ailem ve galatasaray olmasa çoktan yerleşmiştim yurt dışına. Çok büyük bir anlamsızlık var ortada.

çocukluğumuzun bir yanı yok olan hayat demektir.
bazen imrenirsin
kimse bunu fark etmez,
hissetiyorsun ama ,
bir şey de diyemiyorsun, öyle garip bir duygu.
rabbim gecinden versin.
rahmetle .....

ben öldü mü ölemedi mi bilemedim...
ölse mi daha iyiydi... ölmemiş olması mı? onu da.

3 ay sonra 1 sene dolacak.
Soyle diyim yasamayana. Her seyden once alisiyor insan, alisabildigi kadar. Dolmuyor o his ve hic dolmayacak. O icindeki ozlem, guzel anilarla daha az acitacak.
Bundan sonra ölüme bakisin cok degisecek. Mesela cok sevdigin bir komsun vefat ettiginde ya da tanidigin genc bir insan, eskisi kadar uzulemeyeceksin. Celik gibi sertlesiyor ve soguguyorsun ölüme karsi.
Herkes olecek. Ben de olecem. Allah huzurla, acisiz alsin canimizi.

6 sene önce olsa da daha dün gibi gerçekleşmiş olay. Unutulmuyor. O gözyaşları unutulmuyor.

Evlat için hayatın tanımıdır. Bir insan hayatı gerçek anlamda çok yakınından birisi ölünce anlıyor ancak. Gözünün gördüğü hiçbir şeyden korkmayan, ucunda ölüm olsa dahi gözünü kırpmadan atlayan ben, Babam öldüğünde çocuk gibi bir süre her şeyden korktum. 5 yaşındaki velet gelip bana "böö" dese ondan bile korkardım. Çünkü artık babam gitmişti ve beni kim koruyacaktı ki? işte o sürede anladım hayatta ölüm diye bir şey olduğunu. Rabbim kimseyi anasız babasız bırakmasın.