ben bu yazıyı anneme yazdım

anneme..

bugün biraz düşüncelere daldım, eski günleri yad ettim diyebilirim. hafızamın beni geriye götürdüğü kadarıyla. sonra birden kapalı gözlerimin arkası görüntülerle doldu, seninle anne. hayatıma baktım, hep sen vardın, ve ben hep üzmüştüm seni. buna bir son vermeliyim dedim. yataktan kalktım ve bunu yazdım anne. elimde bir kalem ve aklımda sadece sen.

ben hep büyüdüm sandım, büyüyorum dedim kendi kendime. aslında hep kucağındaki kundakta yattığımı unuttum senin gözünde. büyüdüm ben dedim. bağırdım sana. ama unuttum aslında o sınıfta sana anne mi öğretmenim mi diyeceğini karıştıran küçük çocuk olduğumu. dedim ki anne ben üniversite kazandım, artık biraz rahat bırak beni! ama unuttum anne. benim hala burdur'da babasını bıyıksız görünce korkan o küçük çocuk olduğumu unuttum. sana dedim ki, benim harcadığım paraya laf söyleyeceğine kendi sigarana bak. hiç unutamıyorum o günü biliyor musun? ben o gün günlerce hasta yatağında yatıp, seni başında bekleten o hınzır çocuk olduğumu unuttum. geriye dönüp bakıyorumda şimdi anne. daha o kadar çok şey unutmuşum ki hayatımda. o kadar çok anıyı es geçmişim ki. senin beni ne kadar çok sevdiğini göremeyecek kadar kör etmişim kendi kendimi. belki bilerek, belki bilmeyerek, ama kesinlikle istemeyerek. ben seni her üzdüğümde sen geldin alnımdan öptün, seni her üzdüğümde geldin seni seviyorum oğlum dedin, seni her hayal kırıklığına uğrattığımda, seninle gurur duyuyorum dedin. seni her yarı yolda bırakışımda, sadece, daha dikkatli ol dedin. şöyle bir arkaya dönüp baktımda, o kadar çok hata yapmışım ki. senden artık özür dilemek istemiyorum. özür dilerim anne. o kadar çok söyledim ki bu sözü. artık bir değeri kalmadı biliyorum. daha az hata yapmaya çalışıyorum artık. tabi ki hatalarım oluyor. olacak. hayatı daha yeni öğreniyorum, biliyorum. ama artık seni üzmeyeceğim annem. ben o kundaktaki bebek, ben o sınıfta sana nasıl hitap edeceğini karışıran çocuk, ben o korkak küçük, ben o hastalanıp seni gece nöbetlerine diken yaramaz, ben bugün üniversitede okuyan büyük adam, ben seni çok seviyorum anne. seni çok seviyorum ve seni hayal kırıklığına uğratmamak için elimden geleni yaptım bugüne dek, yapıyorum ve yapmayada devam edeceğim. sen benim annemsin çünkü. ilk ve ebedi aşkım. hayatta en çok sevebileceğim insan. en fazla değer vereceğim. biliyorum benimle hep gurur duydun. hep övündün başarılarımla heryerde. ama senin bilmediğin bir şey var anne. bende hep seninle gurur duydum, sizinle. gittiğim her yerde sizden bahsettim, isminizin geçtiği her yerde, o benim annem. o benim babam. diye öne çıktım göğsümü gere gere. ben sizin oğlunuz olmaktan dolayı hep gurur duydum.

aslına bakacak olursak anne. ben hep bir şeyleri eksik yaptım. sen tamamladın. bana hep bir şeyler kattın. eğer bugün buralardaysam senin sayendedir. bugün kendi ayaklarım üzerindeysem senin kattıklarındandır. bugün tek başıma karar alabiliyorsam, senin bana verdiklerindendir. kısacası, teşekkür ederim anne. bana kattığın herşey için teşekkür ederim, ve özür dilerim. senin yüzünün asılmasına sebep olduğum her an için, binlerce kez özür dilerim.