4 yaşındaki çocuğu sobada yakmak

yıllardır yol kenarında toz toprak içinde yalnız basına kopek yavrusu gibi salıverilmiş cocukları gordukçe içim cız ederdi. sahipsiz, korumasız bu yavruların basına her şey gelebilir diye uzulurdum. ayakları çıplak uzeri tozlu ve yırtık cocukları gormez olduk turkiye ilerledi gelişti. ancak aynı vurdum duymaz anneler babalar hiç degismedi. eskiden fakirlik nedeniyle ilgilenecek vakit bulamıyorlardır diye kendimi teselli ederdim, yasım ilerledikce anladım ki vurdum duymaz insanların umursamaz davranışlarıymış. insan 4 yasındaki yavruyu gozunun onunden ayırır mı? ben kanun yapıcı olsam önce cocukları ile ilgilenmeyen o insanları hapislere atarım veya cocuklarını alır devlet olarak yetistiririm. bir hayvan beslemek bile buyuk sorumluluk isterken benim vatandasım doguruyor ama hiç sorumluluk almiyor. o ailenin allah belasını versin. ölunun arkasından iki gozyası dokmek annelik babalık degildir. sen elinden gelen kadar korursun sonra bir sey olursa "uzerine titredigim yavrumdu" diye aglarsın. hiç bir bok yapmadan anne olmak baba olmak diye bir şeyi kabul edemem. sokak kedileri bile yavrularını gozlerinin onunden ayırmıyor.