hayattan zevk alamamak

pandemiden itibaren benim de içinde bulunduğum durumdur. hayır hastalık beni çok etkilemedi en azından zevk alamamamın tek nedeni pandemi değil ancak genel manada baktığımda çevremdeki kimseyi eskisi gibi mutlu göremiyorum 2019 kışından beri. bu illet başladığından beri şahsi olarak bakıyorum da ne sağlığım ne mutluluğum ne huzurum yerinde değil. üniversite bitti işe güce karıştım eyvallah ama duygusal ilişkilerde bir türlü dikiş tutturamadım, arkadaş çevrem değişti yeni arkadaş çevresi çok çekici gelmiyor, zorunlu hizmet için yaşadığım yer gerçekten kötü geliyor, sigarayı bırakmak istiyorum bir türlü tamamen bırakamıyorum, ülkenin ekonomisi ortada adam akıllı para biriktiremiyorum, sağlık problemleri yaşıyorum, mental olarak kendimi iyi hissetmiyorum, yeni hobiler edinsem de onlardan da maksimum doyumu yakalayamıyorum… bu liste o kadar uzar gider ki hepsini saymama gerek yok. yaklaşık 3 senedir kendimi eskisi gibi mutlu bulamıyorum hayattan gerçekten zevk alamıyorum.

sayın erikson sence de artık kimlik bunalımı ve karmaşası evresini geçmiş olmam gerekmiyor mu?