babanın sevgisinin anlaşıldığı anlar

içimi acıtan başlık, içimi acıtan anılar. Geç anladım babamın beni ne kadar sevdiğini.
"Ben antalyaya yerleşeceğim" diye tutturduğu dönemde, ne eşi ne kardeşi ne dostu kimseyi takmazken ayda bir anca gördüğü kızının, benim "baba benden uzaklara gitme" demem üzerine, "seni heryerden, herşeyden çok seviyorum. senden uzak nerelere gidebilirim ki" dediğinde anladım.
"Yavrum seni çok seviyorum, senin gibi bir evladım olduğu için gururluyum. en büyük hazinem" dediğinde anladım.
1 haftalık yurtdışı seyahati dönüşü babama geldim diye haber vermeyi unutunca önce telefonda azarlayıp, bir kaç dk sonra "gelişini ne kadar merak ettiğimi bir gün anlayacaksın, seni seviyorum" diye mesaj attığında anladım.
Babamda 2 gün kalacağım diye gidip, 1.günün akşamı dönmek zorunda kaldığımda "hasretinden bir gram bile eksiltmeden gidivermişsin be güzel kızım, canım kızım. seni çok çok çok seviyorum, bu yüzden zor da olsa bir gramlarla idare etmeye çalışıyorum. Kendine iyi bak, senin varlığına çok ihtiyacım var" diye mesaj attığında anladım.

Peki babama olan sevgimi ne zaman anladım: Hayatımın en kötü gününde 24 saat boyunca artık çevremdekileri endişelendirecek şekilde gözümden bir damla yaş gelemiyorken, "ben iyiyim, yıkılmadım ayaktayım" duruşumu korumaya çalışırken; babamın olayı haber alıp gelmesi sonucu, onu kapıda endişeden üzüntüden çökmüş bir halde görüp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlayınca, bana sarılıp "ben hep yanındayım, ben sağ olduğum sürece hiçbir şeyden korkma" dediğinde içime yayılan huzur ve rahatlık hissiyle anladım.

Yanımda olabilecekken benden ayrı kaldığın/kalmayı tercih ettiğin 20 yıl senin de canını yakıyor baba biliyorum... Şu an ameliyattasın, yanında olamıyorum :(((