mehmet okur

Biz Oyak renault un yıldız takımında oynarken genç takımdan a takıma çıkmak için mücadele veriyordu. O zaman sakallı bir oyak reno nun a takımı hocası vardı adını tam hatırlayamadım sanırım rasim di, çok yükleme yapıyor ama bir türlü a takımda yeteri kadar şans vermiyordu. Devamlı antremandaydı memo, şu anki oyak reno fabrikasının içinde yapıyorduk antremanları. Haftanın 3 günü ordaysak o 5 günü ordaydı. Bir türlü aradığı şansı yakalayamadı, her gün seven up içer sohbet ederdik, antreman sahasının yanında ufak bir kantin vardı, tansiyonu düşenlere ayran satardı. Pek başka bişeyi yoktu da zaten. A takım antremanlarından bahseder, hakkettiğimi düşünüyorum ama şans gelmiyor sanırım tofaş a gidicem dedi ve gitti de. O zaman cep mep yaygın değil kopuştuk, tofaş ta süre almaya başladıkça kendini buldu memo. Bi gün antremandan çıktık servisteyiz, tam kükürtlüde dallas taksi durağının orda servis camını açıp memo diye bağırıp el sallaştık. O yüzündeki jim carrey tarzı gülümseyi hiç unutmadım. Ben su an basketbol servisi ile değil ama iş servisi ile hala o dallas taksi durağının ordan her gün geçiyorum ve o gülümseme geliyor aklıma. Hayat böyle bişey işte, tebrikler her şey için.