2017 ekonomik krizi

Dün akşam iş kapanış saatlerine yakın bir saatte bir kuyumcuya girdim ve 1 gram altın var mı diye sordum. Adam tabi var dedi kulplu çıkardı. Kulplular 22 ayar alıyor; ben de 22 değil 24 ayar istediğimi bunları bir köşeye atıp biriktirdiğimizi söyledim. Adam ilk önce kulpsuz olmadığını söyleyerek kulpluyu bana kakalamaya çalıştı,

Şimdi olay dışında çıkıp bir açıklama yapayım: Kuyumcunun üstünde başında en iyi saatler gömlekler var. Levent'in en işlek yerlerinden birinde ve muhtemelen onlarca Akmerkez kokonası kamyonla ziynet eşyası kaldırıyor olmalılar. Bu kuyumcunun bu altın satışından kazandığı para topu topu 5 lira olacak.

Normalde böyle bir adamın yok arkadaşım diye homurdanıp beni sepetlemesi lazım. Ama bu adam dükkanda ne kadar çekmece dolap içine bir şey koyulabilir halt varsa altını üstüne getirdi. Hatta bir ara pufların üstüne çıkıp tavanda otobüslerdeki eşya koyma raflarına benzeyen yerleri aradı. O kadar içim sıkıldı ki abi dedim sorun değil pazartesi salı gelirim. Yok yok yok diye beni baş köşeye oturttu (başka zaman tam kapanış saatinde otuz tane adana burması almayacaksanız kuyumcular insanı kovmaktan beter ediyorlar) bir de Türk kahvesi söyledi; ben kahveyi höpürdetirken dükkanı neredeyse kazdı allem etti kallem etti bir tane kulpsuz buldu, Amerika'nın keşfi gibi sevinçle zıpladı.

Abi dedim neden bu kadar şey yaptın toplasan kazancın beş lira. Yanıt: Öyle deme evlat bugün, Cumartesi, hafta sonu, yani herkesin alışveriş yaptığı bugün ben siftah yapamadım, ilerdeki Ahmet abi bi yüzük satti; biz iki aydır yanıyoruz dedi.

O kadar arayıp taramamış olsa esnaf ağlaklığı deyip geçecektim. Bu halde içim sıkılmış halde terk ettim. Levent'teki kuyumcu ağlıyorsa biz napsak acep?