baba denince akla ilk gelenler

Açıkçası kıskandım hayatınızdaki baba figürlerini... Benim için hep aynı adamdı çünkü. Kahramanım değildi, hiçbir zaman. Nefes de olmadı arkasına sığınılacak bir kalkan da... Filmlere, arkadaşlarımın babalarına özenerek yaşadım ben hayatımı. Babasının kızı, prensesi olmadım.
Dedim ya hep aynı adamdı. Beş yaşımdayken de on beş yaşımdayken de. Baba kızdı, baba bağırdı, baba beğenmedi,baba sustu. En çok da susmaları acıttı.
gölgesinden çekindiğim fakat saçımı okşamasına dünyaları değişeceğim adam. Babam. Baba...
En çok da bu yüzden affetmeyeceğim seni. beni sevmediği için. Küçükken kendimi sana sevdiremediğim için suçluluk duyardım. Artık bunun için de seni suçluyorum.
Hayal kırıklıklarım, başarısızlıklarım, yanlışlarım için de... Parayla kurduğun dünyandan tiksiniyorum. Yüksek perdeden küfürlerle, kimi zaman şiddetle süslediğin çocukluğumdan da. Ama garip olan şu ki seni yine de çok seviyorum.