bugün

yalnız olmak ile kimsesiz olmak arasındaki fark

ikisi de ayrı birer olaydır.
Yalnız olmak daha çetrefillidir. Kimsesizlik bedenenken yalnızlık ruhen tek kalmışlık hissidir. Ayrıca kimsesiz olup ama yalnızlığnı hissetmeyen insanlar vardır. Birilerine ihtiyacımız hep yalnızlık korkusundan değil mi zaten. Arkanda kimseler olmasın ama kendini yalnız hissetmiyorsan guçlusundur cesursundur. Ama toplumdan otelenmeye ve kendini dışlamaya başladıysan çaresiz yapayalnızsındır. Birçok insan etrafında yığınlarca insan varken yalnızlıktan intihar etmiyor mu?