gönüllü annelik

dünyada daha büyük mutluluk olamaz. hiç olmazsa benim yaşadığım en güzel mutluluk bu.
lisedeyken bir kaç sınıf arkadaşı toplanıp kimsesiz çocuklar için birşeyler alıp yuvaya gittik. o manzarayı anlatmam çok zor, altını pisletmiş hastalanmış ayakları çorapsız ayakkabısız çocuklar, bir taraftanda onlara vuran bağıran bir kadın.
çocuklarla görüşemeden çıkmak istedim dışarı. ilk defa utanmadan ağladım.
kendi kendime "ben ne yapabilirim?" sorusunu sordum. "hesap sormak" ya da bişeyleri "devletten, başkalarından beklemek" yerine ben ne yapabilirdim.
o zaman daha 16 olduğum için bişey yapamadım. ama 18 e bastığım gün ilk işim gönüllü anneliğe başvurmak oldu.kısa bir eğitim sonrası kimisinin annesi kimisinin ablası oldum.bana ihtiyacı olan 10 tane çocuğum var.
zor birşey değil. haftada sana uygun olan birkaç saat ayırıyorsun sadece.
bazen bebeklere mama yedirmek, çoculara kitap okumak, onlarla oynamak konuşmak, bebeklere bıcı bıcı yaptırmak.
inanın o kadar güzel ki...