Samimiyet.
Son zamanlarda “mış” gibi yapılan ortamlarda fazlaca bulunmak zorunda kaldım, çok yorucu gerçekten. Herkese de kalbimizi açamayız, açmamalıyız ama Samimi iki kalbin sohbetinden daha kıymetli çok az şey var ve psikolojik sağlamlık için buna çok ihtiyacımız var..

En temelde ihtiyacımız olan şey “ sevilmeme cesareti” diyor Ichiro Kishimi ve Fumitake Koga yazdıkları kitapta.
Gerçek benliğimizi özgürleştirmek ve kalıcı mutluluğu bulmak için gerekli basit ama derin dersler öğreten bir Japon fenomeni.

Günübirlik giderken bile umarım sağ salim geri dönerim diye gittiğim yere taşınma fikri çok korkutucu. Deprem, kalabalık, gasp endişesi…
Allah yaşayanların yardımcısı olsun…

Fransızca seni özledim ‘‘tu me manques ” yani “sen bende eksiksin” demekmiş.
Onlar durum analizi yapmışlar, biz duyguya, hissimize isim vermişiz, ne kadar inceyiz.
Elin gavuru ‘özlem’ ne bilmiyor da!

Günümüzün en ciddi sorunlarından biri.
Büyükşehirlerden birinde yaşamama rağmen temiz, organik ürün satan market sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor.
Yakın çevremizde pestisite bağlı kanser hastalarının olması yediğimiz tüm ürünleri temiz gıdaya dönüştürmemize vesile oldu. En önemli sorunlardan biri de Fiyatları, normal ürünlerin 3-4 katı. Herkes için ulaşılabilir seviyelere gelmesi için bilinçli, bilgili, istekli tarımcı sayısını arttırma politikalarına en yakın zamanda geçilir umarım.

‘ sevgisine muhtaç olduğunuz kimsenin merhametsizliği ile sınamasın Allah.’
Amin..

Günlük, anlık kutlamalardansa kişilerin genel olarak sizi nasıl hissettirdiklerine odaklanmalısınız.
Allah göstermesin en zor, en kötü anınızda herkesten önce onlar yanınızda olacaktır. Kırıldığınızı dile getirin Telafi ederler üzülmeyin.
iyi ki doğdunuz, sağlıklı mutlu nice yaşlara..

Hayal kırıklıklarına katlanabildiğin kadar dedi bugün bir psikolog.
Derin anlamlar içeren çarpıcı bir bakış açısı..

Melankoliklerin ve depresiflerin izlemesini tavsiye etmem. iki gündür etkisindeyim, şahin kendirici dinlemekten Jiletlicem kendimi az kaldı *
Şaka bir yana sadece ölüm değil, yüzleşmek istemediklerimiz ve yüzleşemediklerimiz ile ilgili çok can yakıcı mesajlar içeriyor. Acısına temas edemediğimiz kim varsa aramıza mesafe giriyor anlamı çıkarılabilir ilk sezonda. Bazen bu en sevdiğimiz bazen de kendimiz olabilir..
hayatta tekamüle erebilmemiz için kaçtığımız ne varsa biz yüzleşemiyorsak bir şekilde ona bir gün maruz kalacağız, kaçış yok…

Birini çok sevmemiz onun kalbine dokunabileceğimizi garanti etmiyor…

‘Karşındaki kafasında sonu belli hikayeyi oynamak için sana geliyorsa yapacağın bir şey yok. Çözüm mindere çıkmamak…’
iletişim oyunları, mavi oda..

‘Herkesin yolu ayrı. Birlikte ne kadar iyi olsak da bir yol ayrımında ayrı yollara sapmak gerekebiliyor. Onun tecrübe edeceği şeyler var ve o hikayede bizim yerimiz yok. Bunu deneyimleyebiliriz ama zorlayamayız. Kendi trenimize odaklanmamız gerekir…’
Yine güzel bir anlatım biricik hocamdan..

Neden unutmak için çabalıyoruz bu kadar anlamıyorum.
Siz öyle kolay sevebiliyor musunuz ki?
Sevilecek birini bulmuşsun, sev işte. illa karşılıklı olacak diye bir şey yok.
He ilişki yaşamak istiyorum, başkasını severken nasıl olur diyorsan da aklından onu silebilecek biri çıkıncaya kadar onu sevmeye devam edeceksin, yapacak bir şey yok…

Birilerine çok ihtiyacın olmayacak şekilde hayatını dizayn ettiğinde insan güvene çok da takılmıyor.
ipini çeke çeke esnetiyor hayat bir şekilde.
O da olur, mümkün, yapabilir, olabilir diyosun hiç şaşırmıyorsun.
Kendine güvenmek, inanmak en huzur vereni…

Ne ettim sana,
Sağ salim
Yeni albümünde en sevdiklerim oldu, zamanla diğerlerine de tekrar bir bakıcaz bakalım.
Canın beni çektiden sonra,
Beni ancak?
ne yiyip içiyorsan biraz azaltsan mı acaba, bu kadar libido, bilemedim *
Sesine, emeğine sağlık, konsere de geliyorsun sonunda aldın yine gönlümüzü ;) bekliyoruz heyecanla.

Bir prof.tan şunu duymuştum; sorgulayın ama çok da derinlere inip anlayacağım diye çabalamayın çünkü tanrı ne zaman hayatı çözersiniz o zaman sizi yanına alır!.. Sorgulama evresinden tadını çıkarma evresine geçtim sanırım. Anladığım kadarıyla, olduğum kadarıyla yetinip keyif almaya bakıyorum. Yaş aldıkça böyle oluyor sanırım * Olumsuzlukları yönetip düzeltebileceksem hallediyorum, beceremiyorsam da pek sallamıyorum.

Olayları anlamlandırma, yönetme, idare etme vs gibi becerilerde farkındalığın önemi çok büyük, kabul.
Pandemiden beri yemek yaparken, ütü yaparken, çamaşır katlarken sürekli olarak fonda youtube ve spotifydan psikolojiye dair videolar, dersler, sohbetler çalar durur. Farkındalığımın artmasında müthiş faydaları oldu ancak son zamanlarda yorulduğumu hissetmeye başladım. Her şeyi de bilmek yeterli gelmiyor eyleme dökemediğin sürece.
Epeyce bir ütüm birikmişti daha başlamadan acaba ne açsam da dinlesem yaparken diye düşünürken buldum kendimi. Bu kez hiç bir şey dinlemeyeceğim sadece dümdüz ütü yapacağım dedim. Özlemişim tek bir iş yapmayı. Her zamankinden daha az yoruldum diyebilirim.
Farkındalık zehirlenmesi diye bir söz duydum, ondan mı oldum acaba *

istenilmeden verilen tavsiye kibir içerirmiş. Bu sözü duyduğumdan beri tavsiye vermeden önce bir durduruyorum kendimi, sana soruldu mu? Diye..

Günümüzde herkes kendi aklına o kadar çok güveniyor ki anlattıklarının bir karşılığı olmadığını görünce kendini yormak istemiyorsun..

Derdinin sebebini doğru analiz edip çözümünü de bilirler elbette. Bazı çözümler eylem gerektirir bazıları ise kabulleniş. Eylem gerektirenleri anlatma ihtiyacı duymadan yaparlar zaten ama kabulleniş gerektirenleri bazen uzun uzun anlatma ihtiyacı duyarlar kendilerini ikna etmek için. Onu da zaten en yakın bir iki dostuyla paylaşırlar.
Bazen de kimseyle paylaşılamayacak dertleri olur burası gibi mecralarda yazıp silerek vakit geçirebilirler..