ölümlere üzülememek

şahsıma hakim olan tutum.
vicdansızlıktan değil, bilakis sokakta aç sefil dolaşan hayvanları görünce bile üzülüyorum. savaş belgeselleri izlerken o üst üste yığılmış çocuk, kadın cesetlerini görünce boğazım düğümleniyor. çevremde yaşamını zorluklarla sürdüren insanlar için üzülüyorum.

ama biri öldüğü zaman hakkıyla üzülemiyorum nedense.
söz konusu bir akrabam olduğunda bile öyle.
tuhaf.

Yasadigi acilar son buldu.