yok olduğunda

yalnızca seni sevmedim ben. kalbimi binlerce parçaya ayırdığımda, paylaştığım o kesik yanlarımın hissettiklerinden medet umdum kimbilir. yalnızca aşkı tatmak isterken, şizorfrence savruldum her bir yana ve zamandan kaçtığım kadar yaşlılığa yaklaştırdı bu hayat beni. Seni çok sevmedim ben. beni onlarca cümlelerin arasından seçerken sen, senin o sıradanlarından değildim ben. çünkü zamanla savaşan kendince naif bir süper kahramandım ben. Sayısız emir kiplerinin arasında sadece evet diyen ve düşünceden uzak yaşamaya çalışan bir zavallı gibi ortalıkta dolaşırken, sallanmayan bir et parçasıyım ki sanki önemliymiş gibi hissedilen... Yok olduğunda ve bir başkasıymış gibi davrandığında, suskun ve kolları kesik, çaresiz bir bedenin isyanında yalnıza seni sevdim ben. Sevmediğim onlarcasında eksik bulduğum yanların sahibiydin sen. Yalanım ben, koskoca bir yalan kimsenin inanmadığı hem de çok güzel inanmadığı koca bir yalan ve silik bir silüet...