bugün

yolun sonuna yaklaşmış olma hissinin getirisi bir durum.
en basit örneği eğitim sistemimizdedir.
ilkokul (hayat bilgisinin 4 gelmesine üzülmek.)
ortaokul (takdir alamadım üzüntüsü.)
lise (teşekkürü 10 puanla kaçırdım üzüntüsü.)
üniversite (okulu sene uzatmadan bitirme sevinci.)
insanların ne olduklarını ve neleri başarabileceklerini, bırakınız! büyük dağları, küçük tepecikleri yaratmanın dahi ne denli güç bir iş olduğunu idrak etmeleriyle doğru orantılıdır.

- aksi durumlar yok mudur? vardır elbet! ama birer istisnadırlar ve kaideyi bozmazlar.
günden güne daralan insan yaşantısını göz önüne alırsak ve Türkiye'de yaşıyorsak bu gayet doğal bir durum olsa gerek. çünkü her gün yeni bir hayat mücadelesi veriyor bu insanlar. spor organizasyonlarında seyirci sayısının asıl nedeni nedir? uzmanlarımızın cebine 2 ay asgari ücret koyun çok daha iyi anlayacaklardır. bu verdiğim çok basit bir örnektir.
gerçekleri görmeye başlamakla paralel devam eder.
küçükken tek ama çok büyük bir hayalimiz varken (mesela astronot olmak gibi) büyüyünce birsürü hayalimiz olur ama hepsi ufaktır. (mesela ev sahibi olmak, araba sahibi olmak, yıl sonunda tatil yapmak gibi)
edit: bence hiç de üzücü bir durum değildir. doğal olan budur.
+Büyüyünce ne olacaksın?
-süper man
-Astronot
-bilim adamı
-doktor/mühendis/avukat...
-üniversite okuyayım yeter
-lise neyime yetmiyor
-her şey okumak mı?
-ben adam olacağım (burada hedef arttı)
-yok yok benden adam olmaz
-benden bir b*k olmaz amk
-...

aşamalı olarak bu tarz devam eder.
doğru önermedir.
önce sistemi değiştirmeye çalışırsın beceremezsin. ardından içinde yaşadığın çevreyi ve ardından kendini..ve hiçbirinde başarılı olamaz sonunda ne sitediğini bilmez çirkin, fesat ve kıskanç birisi oluverirsin. ve tüm bu yaptıklarını bir ideolojiye bağlamaya çalışırsın. ama yemezler güzelim. küçüldükçe küçülüyor gözlerin adeta kronik bir hastalık gibi, der sonunda şair.
Gerçek dünyaya hoşgeldin

Doğru zaman da doğru yerde olmak istersin fakat doğru bir insan olduğun için bu mümkün değildir.
11 yaşımda ben milyon dolarlara sahip olacağım diye hedef koymuştum. şimdilerdeyse sadece öğretmen olayım öğretmen maaşı bana yeter diyorum.
Çünkü yaş geçtikçe bu hedefleri gerçekleştirebilmek için ihtiyacın olan süre daralıyordur.
sadece yaptığı işle gündeme gelmek isteyen insanların kaçınılmaz sonu.

düzenin adamı değilsen hedefler de küçülür zamanla umutlar da. kendi yağımda kavrulurum ben, bugünüme şükür der ve zaman geçer gider.
kendim için tam tersi olan durumdur. ayrıca yaş ilerledikçe hedef küçültmek basiretsizliktir.