yakınlarını kaybetme korkusu

bu korkuyla yaşamadıkça, kıymetlerini bilemeyeciğimi düşündüğüm durumdur.

mutluluğa dönüşmesi gereken korkudur.

nitekim, böyle bir korkunuz varsa yakınlarınız hala yanınızdadır. ya olmayanlar ne yapsın?

ilerde diz dövmemek için dozunda duyulması gereken duygu. yastığa başını yasladığınız zaman ara ara aklınıza gelir bu. bu korkuyu yaşayıp ders çıkaran insan ölen insanı öldükten sonra kıymetlendiren insanlardan olmaz.

en çok pazarda yaşanır.

her an ensede olan korkudur. onlar seni kaybetmekten korkar. bilmezler ki onların seni kaybetmesi senin hepsini aynı anda kaybetmen demektir.

sadece çocuklukta oluyorsa ben hala çocuğum dememe sebep olan korku.

yeni yeni beni kaygıların içine sürükleyen bi korkudur. dürüst olmak gerekirse ben babam olmadan bi takım ihtiyaçlarımı giderebilirim çünkü babamla ilişkim hep bu şekilde gelişti ama annem olmadan cık olmaz. bu yaşıma kadar çoğu problemimi annemle beraber çözdüm ve onsuz kalma düşüncesini hiç düşünmeden.. düşünüyorum da annem olmazsa ben çok yalnız bi insan olurum. kimse onun yerini dolduramaz, onsuz her an beni daha çok ölüme götürür diye düşünüyorum ve bu korkudan acilen kurtulmam gerek yoksa başımı yastığa koyduğum da göz yaşlarını durduramıyorum. daha kötüsü sanki her an olucakmış gibi geliyor. anne hiç yalnız bırakma beni, seni çok seviyorum. her ne kadar ne babamın ne de senin yüzüne karşı söyleyemesem de sizleri her şeyden ve herkesten çok ama çok seviyorum. iyi geceler..

kaybetmekten korkulan kaybedilince geçecek olan korkudur. yerini özlem alacaktır.

çocukluk döneminde sıkça yaşanılan duygudur. ebeveynler her uyuduğunda acaba öldü mü korkusu bulunur içeride. zaman zaman yanlarına gidilip nefes alıp almadıkları kontrol edilir. yorganda ahenkli bir yükselme ve alçalma varsa rahat bir nefes alınır.

hala yaşadığım korkudur.

tedavi gerektirir. ciddiyim.

adama kafayı yedirte bilen bir korkudur. ben sıyırırım herhalde...

"onlardan önce ben öleyim" düşüncesine sebebiyet verir.

bir şekilde seni bırakmaları ya da ölmeleri ihtimalini düşünme durumudur.

o başıma geleceğime ben öleyim kurtulayım dersiniz. öleyim lan amk.

yakınını kaybeden birini teselli ederken bi anda gelen korku. ve kelimelerin ne kadar boş olduğunu anlayıp susmaya karar verirsin.

insan büyüdükçe annesi ve babasının da yaşı ilerlediği için bence benim yaşlarımda daha çok görünen korkudur. küçükken hiç düşünmezdim bir yere giderken onlara bir şey olacak mı diye. şimdi ise birkaç günlüğüne bile kaçsam bir yerlere içimi bu korku kaplıyor hep. çünkü bu yaşıma kadar hiç onlarla arkadaş gibi olamadım, hele ki babama doğru düzgün sarılmış, dertleşmiş bir insan değilim maalesef. evden çıkarken eğer onlarla küs isem içimin burkulmasına neden olan duygudur yani kısacası.

içinde sevgi barındıran herkesin duyduğu korkudur. abartılması iyi değil pek tabi.

Berbat bir duygu.Etkisinde kalmamak gerek.
Allah herkesin yakınlarına sağlıklı ömürler versin.

Yeni doğan ile 120 yaşındaki biri ölüme aynı mesafede. Şu içşnde yaşadığımız tenin hemen dışına çıkıvermek ölüm. Bu kayıp dışındaki tüm kayıplar telafi edilir geri döndürülebilir.

alayı ölsede sıkıntı yok anam gömeriz. zaten 1 tane yakınım var oda anam. hiç öyle öldüm bittim demeyin hem ağlar hem gömersiniz.

kendini kaybetmekten daha büyük bir korkudur. düşüncesi bile insanı darmadağın ediyorken başımıza gelmesi nasıl olurdu tahmin bile edemiyorum. insan her şeye alışıyor da bir yakınının yokluğuna alışamıyor.

1- ölüm diye mutlak bir gerçek var.
2- insanoğlu bugün itibari ile buna bir çare bulamamış.
3- kimin ne zaman gideceği belli değil.

dolayısı ile bundan korkmak yerine bu mutlak bilgiler çerçevesinde insan hazırlıklı olmalı. en azından böyle bir durum gerçekleştiğinde nasıl tepkiler verebileceğini kestirebilmeli.

not: bir bakıyorsunuz toprağa verdiğiniz yakınınızın ardından 15 dakika sonra kendinizi bir yemek sofrasında buluyorsunuz. o sofra diyor ki; "hayat kalana devam ediyor."

her insanda olan korkudur.