bugün

erimiş pelte kıvamı.
sıkılmış. kendine yeni uğraşlar arayan.
kötüyüm be sözlük! inan olsun kötü hissediyorum kendimi. sızım sızım yüreğim.
en yakınım bildiğim, sırdaşım-yoldaşım bellediğim, omuz omuza ilerlediğimi, birlikte mücadele ettiğimi zannettiğim, ileriye yönelik hayallerimi paylaştığım insan, bana bunu nasıl yapar? bu yalanı nasıl söyler, nasıl aldatır? düşünmekteyim.

buz kesti bir daha; yanlış sırta dayadığım sırtım, yüreğim; yine buz kesti bugün.
bir cimcik uykulu.
sinir küpü.
sapık bir ruh hali içerisindeyim.
halil sezaıdan daha uzun sure isyeeaaannnn dıye bagırabılırım.
her şeyi söylemeye müsait. itirafa meyyal. 3 günlük dünya düşüncesinde.
mutsuz, mutsuz, mutsuz ve mutsuz.
bir taşken güzel bir hareketle anında suya dönebilecek kadar dolu.
suyundan çalınmaya kalkıldığında anında kayaya dönüşebilecek kadar katı.

ortada ince bir çizgide.
-hayat yalan

kaldır kollarını oh oh

haydi uludağ sözlük ahalasi, oynuyak kaldırın kollarınızı

-haydi , şaraplar patlatak

-haydi, arkamıza bile bakmayalım

-aşık olam *
Eh işte. moral %43 falan.
umutlu ve bir o kadar da karamsar. çelişik yani.
Kasa fazlası gibiyim, her yere fazlayım nereden geldiğim belli değil.
aç, susuz ve aşksız, yalnız. *
intihara meyilli.
yazarların şu an kendilerinin içinde bulunduğu durumu anlatan halleridir.

kalbi kırık bir yolculuk arefesi..
güçlü ve yenilmez.
bedeni hasta, vicdanı küstürülmüş ama her şeye rağmen dimdik ayakta.
daima yalnızım
sıkılmam
kitap okur müzik dinler blogtvde takılır zaman geçiririm. hatta açar wow oynarım çok sıkılırsam
kafası karışık.
düştüğü yerden kalkıp kalkmamakta kararsız yenile yenile güreşe küsmüş pehlivan gibi.
sinirli.
sinirli.
sinirli....

anlatabildim mi?
(#16023982) kafası karışık memleket meselesi. *
değişken... aynı kalmıyo bende. sizde nasıl kalıyo lan?
boş boş yaşıyorum kaç zamandır. karşıdan bakınca her şey tamam, ama içim hep eksik. tamamlayamadığım büyük şeyler var, eksik. ruhum çok sıkışık içimde. kaçacak yer arıyor sürekli.

bazen sanki kendimi uzaktan izliyormuşum gibi yaşıyorum. sanki olanlar bana olmuyor ya da o an oradaki ben değilim. kendime yabancılaşmaktan mı, çok fazla empati kurmaktan kendim olmaktan çıkmam mı bunun sebebi bilmiyorum. belki de sıkışık sandığım ruhum çoktan beni terk etmiştir. görürseniz dönmesini söyleyin olur mu?