sözlük yazarlarının itirafları

manita benle evlenmez. üç dört sene dursa da evlenmez. annesi aksi bir şey söylese tüyer. Beni düşünmez. içimden o kadar heveslendim, plan yaptım, seviyorum deli divane; şimdi anın tadını çıkaralım diyorum yine aklım kayıyor iyi mi? bu adam benle evlenmez. sağlık olsun, sebep olur yola gitmeye.

her gece bütün dünyaya lanet yağdırıp uyuyorum oluyor mu öyle?

Nefret ediyorum her şeyden. Kendimden, yaşamaktan, zorunda olmaktan, düşünmekten, ağlamaktan. Kurtuluşum nerde, neyde, kimde bilmiyorum. Bilmemekten de nefret ediyorum. Ama bunlara karşı tek direncim "iyiyim, her şey yoluna girecek, yaşamayı seviyorum, güçlüyüm" gibi saçma sapan olumlamalar. Artık bunlar da kandırmıyo beni. Derdim ne aşk acısı, ne ailevi problemler, ne akla gelebilecek başka bir şey değil bunu anladım. Derdim kendimle. kendini yok etmeye çalışan kanserli bir hücre gibi hissediyorum. Acaba kurtulsam mı diyorum yüklerden, sonra diyorum yaptığım bütün yanlışlara rağmen onun sevgili kuluyum. Ben bir hata yapmadan o acılarıma son verir elbet. Gideceğimi hissediyorum. Tek dileğim affetmeden bu ruhu bu bedenden ayırmasın. Eğer bu olacaksa Ben beklerim dayandığım yere kadar dayanırım.

Yaklaşık Yarım kg lik kupa ile; günlük 2 sade kahve, en az 10 bardak çay(en fazla 15) ve gece 1 bardak ada çayı içiyorum.

Ayaklı damacana oldum yemin olsun. He bir de sabah ilaç alırken 1 bardak su.

Yapmam gereken bir sürü iş var ben oturmuş o kitaba mı başlasam, şu dizi güzel mi, sözlükte neler oluyor diye düşünüyorum.

Çok yorgunum. Yorulacak bir şey de yapmadım ama yataktan kalkıp su alacak halim bile yok. Hatta bi 10 dakika önce kediye seslendim gel de şu ışığı kapat lan hayrına diye, siktir deli der gibi baktı poposunu sallaya sallaya gitti. Nankörsünüz olum hepiniz...
Yine günlüğüme yazar gibi yaşadığım sıradan ve absürd olayları yazmak istiyorum ama aynı zamanda istemiyorum da. Kafam karışık ve yorgunum. He bu arada Yorgun olduğumu söylemiş miydim?

bencilim, egoistim diyince hemen vaoovv diyorsunuz. sanki hepiniz melaikesiniz mina koyim. en azından ben itiraf edecek kadar kendimle barışık bir insanım. hepiniz küçük egoist bencil insanlarsınız. bunu görmek için keramet sahibi olmaya gerek yok. ben yemiyorum. yiyene afiyet olsun.

Herkesle bağımı kopararak Sosyal intiharımı yaptım fiziksel olarak da yapmayı çok isterim.

Hani bir işin sonlarına geldikçe git gide bir boşlama durumu olur ya (ya da bu durum hiç yoktan bende böyle), şu an hayatım için genel olarak onu yaşar gibiyim. (Çok uzun bir cümle oldu acayip rahatsız oldum.) (bu yazının teması da bu olsun, iç düşüncelerimi parantez içine alayım.) (oğuz atay'ın var ya hani böyle tarzları. Heheh, hep sevmişimdir zaten oğuz atay'ı.) (benden bir halt olmaz hale bak, iki saniyede şurada oyun kurmuşum kendime, konudan çılgınlar gibi uzaklaştım.) (yine bir rahatsız olma durumu..) amaaaaan, diyeceğim o ki saldım işte hayatımı. Her şeyin sonunda değilim biliyorum ama fiziksel ve mental olarak hissettiklerim ve hareketlerim bu duruma verilen tepkilerden oluşuyor.
işi falan komple boşladım. Ne yüzüm gülüyor ne işlerimde azıcık özen var. Saat .........

(Kuracağım cümleyi unuttum. Üstelik şu an isteğim misteğim gitti yine. Her şeye çok üşeniyorum. Bu yazıyı yazmaya da öyle, şu saniye itibariyle. Daha sonra tamamlarım bunu. En baştan, insan gibi.) bir sonraki yazımızda görüşmek üzere dostlar. Şimdilik ne kadar olduğunu bilmediğim bir süre içinde tekrar görüşene kadar kendinize iyi bakın. Sağlıcakla kalın.

üniversitede ilk yılım bir arkadaşım çay al geliyorum demişti, ben de almış iki bardak çayla bir masada onu bekliyordum okul kantininde. arkadaşım gelmedi. ben gayet normal takılmaya devam ettim. masada iki bardak çay bir saat takıldım. biri benim önümde diğeri masanın karşısında. o zamanlar da kendi kendime konuşuyorum tabii, kendi kendime konuşurken bile mimik yapıyorum. akşamına okulun itiraf sayfasında bir post "bilmem ne fakültesinde kantinde iki bardak çayla oturan şizofren kız, çok tatlısın." pislik ergenler.

şimdi gene bir arkadaş aynı şeyi yaşatıyor. umarım aynı şey tekrar başıma gelmez. zira unutmam uzun zaman sürmüştü kimseye de anlatmamistim.

Orda burda her yediğini içtiğini birilerine ispatlamaya çalışan, görgüsüzce paylaşıp nasıl Bi zevk aldıklarını anlayamadığım rehberimdeki bazı insanları silmenin vakti geldi artık.

''Sıradan bir gecenin karanlık bir köründe
Sen beni çoktan unutmuşken yazıyorum
Hatırlıyorum eskiden iyi biriydin özünde
O günlerde cebime koyduğum birkaç nefesle yaşıyorum..

Güçlü görünmek zorundaydım
Ne kadar acıtsa da hislerim
Ne zaman sağa dönsem bir şeytan gibi solumdaydın
Ne kadar sevsem de canını yakmak istedim..''

yine birisi çıkma teklifimi kabul etmedi...

mıymıntı, ağlak, özgüvensiz, ezik, çıt kırıldım insanlardan nefret ediyorum.

Arkadaşlarımın benim hakkımda kendilerini hiç alakadar etmeyen sorularından artık rahatsızlık duymaya başladım. Fazla meraklı insanları sevmem bunu en iyi de onlar bilir, yani ben bildiklerini sanıyordum. Bugün karşılıklı olarak biraz birbirimizi kırmış olabiliriz ama ben, onları kırdığım için biraz daha fazla üzüldüm. Bir de insan dostlarından hiç beklemediği şeyler görünce bu durumu kendine yediremiyor. Gayet düzeyli bir şekilde kendimi ifade edip kırmadan onları ilgilendirmediğini söylesem de bir ara hadlerini aşıp çok sinir bozucu bir hareket yaptılar. Cidden beklemediğim kişiler çok fena güvenimi sarstı. Ulan ben size bile güvenemeyeceksem kime güveneceğim amk? Bu saatten sonra her ne kadar samimi bile olsak, bu gece her daim aklımda olacak ve hep içimde ulan acaba ne dümen çeviriyorlar diye bir şüphe olacak.
He bir de arayıp konuşmam gereken çok değer verdiğim dünyalar tatlısı bir kız vardı. Kendisi hala var ama sanki biraz bana kırılmış gibi hissediyorum. Bilmiyorum ya kendisi kırmak isteyeceğim en son kişi, umarım kırgın değildir bana. bu arada sesini özledim lan.

Sinirimi kontrol edebiliyordum cidden öğrenmiştim belki de buna mecbur bırakırdım sinirlenmenin hiçbir şeyi düzeltmediğini bilakis daha da mahvettiğini tecrübe ettim defalarca, gereğinden erken olgunlaştım.
nadir sinirleniyordum uzun zamandır ama yurt beni tekrar sinir hastası ediyor. insanlar, kalabalık ortamlar, otobüsler, mağazalar, sokaklar.. kalabalık her yer nefesimi kesiyor, yemin ederim kaldırımda oturup ağlamak istiyorum Kalabalık bir yolda yürürken. keşke magaram olsaydı ve oraya dönebilseydim.

Hayatta kimseye gerçekten yakınlık duyup bir duygu besleyemedim.

7 senedir kimse tarafından gerçek anlamda sevilmediğimi farkettim.

Bir şarkı çalıyordu. Ben kendimi geceye taşımış, günün eskide kalan zamanlarına önsöz yazıyordum. Sen o kapıda neden? Niçin? Nasıl belirmiştin? Oysa ben alışıyordum her şeye.

Umutlarımın, hayallerimin s.kilmesine izin verdim göz göre göre. Canım sağolsun mu?

Kırdığımı düşündüğüm herkesten özür diledim ve kimseyi düşündüğüm kadar kırmadığımı fark ettim, kendimi kırdığım kadar.

Çok eski zamanlarda yaşamak isterdim, mesela istanbul’un fethini bizzat yaşamak isterdim, acaba o zamanki askerler surlardan içeri girip şehre tam hakim olunca neler hissettiler, mutlu mu oldular, heyecanlandılar mı?

Hiç bilinmedik yerleri keşfetmiş bir gezgin olmak isterdim, mesela amerigo Vespucci gibi, düşünsene ıvır zıvır örnekleri toplamışsın dönüşte kralına rapor veriyorsun; ekselansları kahvaltıda filan patatesin gideri var ama bu vanilya mı ne sikimse bence bi boka yaramaz diyorsun, kral basıyor fırçayı sen kim köpek biz bi hal çaresini düşünürüz elbet diyor, acayip atraksiyonlu lan!

Çölleri ve kutupları görmek isterdim, belgesellerdeki gibi!

bir sesi var, insanı günaha sokar.

dert küpüne döndüm.
bu işin sonu ne olacak be canlar.

burasından her geçen gün soğuyorum.
yıllar sonra bile hiçbir şey değişmemiş.