sözlük yazarlarına armağan edilen şarkılar

ben de ergen oldum, herkes gibi. bilirsiniz insanların hayatlarında yaptıkları en saçma sapan şeyler hep o döneme denk gelir. sonrasında bakınca güzel anılar olacağı hiç aklıma gelmezdi.

gelelim hikayeye... lisede bina içindeki sınıflar, tarih sınıfı, edebiyat sınıfı olarak hocaların ismine göre ayrılmıştı. yani öğrencilerin belli sınıfları yoktu. tarih hocamız da dünya tatlısı ve bilgi küpü bir hocamız olmasına rağmen, tarih dersinin verdiği bir dezavantaj mıdır bilinmez, dersleri sıkıcı geçerdi. bir gün sıranın altında bizden önce tarih dersine girmiş birinin defterini buldum. yeşil kaplı, 60 ortalı harita metod. dün gibi anımsarım. açtım sıradan boş bir sayfayı ve başladım yazmaya. ama ne yazmak... hocaya giydiriyorum. o anki sıkıntımı kağıda kusuyorum adeta. o yazıya dair hiç birşey hatırlamıyorum, tek bir şey hariç... ''ismail yk'dan allah belanı versin şarkısını hocama armağan ediyorum.'' evet. bu cümleyle bitirdim o uzun yazıyı. ve geri zekalı ben o defteri, içine bir şeyler yazdığım halde aldığım yere bıraktım. Hocamız titiz bir adamdı. sınıfı her zaman temiz ve düzenliydi. e tabi haliyle gün sonunda sınıfı, sıraları kontrol etmiş. o deftere rastlamış. içini açmış. yazımı bulmuş. ertesi gün okula geldik. cuma'ydı... hiç unutmuyorum. istiklal marşından önce sert mizaçlı hocalarımızdan biri mikrofonu eline aldı ve o yeşil, 60 ortalı harita metod defterini göstererek; ''bu terbiyesizliği kim yaptıysa çıksın ortaya'' diye bağırdı. o an tansiyonum düşmüş. bayılıyordum. bütün hocalar o kadar sinirli görünüyorlardı ki... 10 dakika bağırıp çağırdılar. 530 kişi benim yüzümden fırça yiyordu. istiklal marşı'nda güç bela ayakta durabildim. ve karar verdim, sonrasında gidip ''ben yaptım'' diyecektim. olaydan haberdar arkadaşlarım istiklal marşı bittikten sonra yanıma geldiler. gitme, pazartesi konuşursun dediler. şimdi çok sinirliler, kötü olur gibisinden cümleler kurdular. beni vazgeçirdiler. size yemin ediyorum, hayatımın en zor hafta sonlarından biriydi. 3 gece gözüme uyku girmedi.

pazartesi sabahı yine istiklal marşı okundu ve herkes sınıfına çıktı. ben hariç. ben direk müdürün odasına. cezam neyse çekmeye razıydım ve hazırdım. müdür beni görünce gülümsedi. biliyormuş benim olduğumu. herkesin olduğu gibi benim de kendime has bir yazı stilim vardır. görünce hemen benim yazım olduğunu anlarsınız. e tarih hocası boş durmamış hafta sonu. tüm yazılı kağıtlarını elden geçirmiş. bulmuş beni. müdüre de söylemiş. daha sonra tarih hocası da geldi müdürün odasına. ben tüm olanları buraya yazdığım gibi anlattım. cuma günü neden gelemediğimi, nasıl bir hafta sonu geçirdiğimi... güzel bir de özür diledim. adam beni, gelip söyleme cesareti gösterdiğim için, affetti. affettiler. tüm hafta sonu bana hangi disiplin cezasını vereceklerini düşünürken, baya affedildim.

demem o ki; bir daha birine şarkı armağan etmek mi? asla! herkes kendi şarkısını kendisi dinlesin...

3