kendi gençliğini arda güler ile kıyaslamak

Gecenin bu vaktinde insanı derinden üzen durumdur.

Kendi hayatımıza odaklanmaya fırsat bulamadık ki arda güler gibi manita yapalım aq.

kendisinin yaşında futbol deyimiyle, ilk seferde üniversiteyi kazanamadığımdan, serbest oyuncu statüsüne sahip olduğum için hüzünlendiren durum.

Gençliğimizi bırakmayacak bu ülke bu zaman.

asla acıdığım insanla kendimi kıyaslamam.

arda ali veli özelinde değil, çocukluğunda yeteneği keşfedilen 15 yaşına gelince milyonluk sözleşmelere imza atan bu insanlar ne çocukluğunu ne gençliğini yaşayabiliyor.
çocukluğunda fark edilen potansiyeli onları ailesi içinde oyun oynayan, yaramazlık yapan, tembellik yapan bir çocuk olmaktan çıkarıyor.

bu çocuklar arkadaşlarını istediği gibi seçemiyor, okulda kendi hayali olan olmak istediği kişi olmak için alacağı eğitimi kendileri belirleyemiyor, istediğini bile yiyip içemiyor, bir hafta sonu arkadaşlarıyla olmak eğlenmek yerine spor salonu futbol sahalarında zorunlu antrenmanlar ile zamanı geçiyor.

bu çocuklar artık ailesinde anne baba himayesinde gezip eğlenen oyun oynayan çocuk değil de milyon dolarlık bebek, hayat sigortası, hamiline yazılmış çek, bir sandık dolusu altın hisse senedi gibi sahip olunan saklanan korunan gizlenen yatırım aracı meta/mal olmuş bu çocuklar.

çocukluğunda ailesi anne baba olmaktan çok bir gardiyan, gençliğinde ise kulüplerin yaptığı milyonluk anlaşmalarla gardiyan anne babaya başka gardiyanlar, kulüp yetkilileri antrenörler ekleniyor.
artık ev ve kulüp antrenman sahası bir hapishane, anne baba kulüp yetkilileri antrenörler birer gardiyan olup yediğine içtiğine uykusuna arkadaşına sex flört hayatına karışmakla kalmıyorlar üniversite eğitim hayatını da yok ediyorlar.

hani var ya...
otantik bir ming hanedanlığı tianqiuping vazosu gibi milyon dolarlık vazo ama içi boş. ne su ne şarap ne meyve suyu ne kahve içine koyup içebileceğiniz değerli bir vazo gibi bomboş bir hayat ve koskoca yaşanmamışlıklar dolusu bir hayat.
eğitilmemiş ve bunun etkisi olarak kendini geliştirememiş bir insan, yaşanmamışlıklarla bomboş bir benlik. kişilik karekter oturmamış, ailesi ve çevresi tarafından milyon dolarlık bebek olarak yetiştirilip sonunda yaşayamadıklarını 30 yaşından sonra yaşamaya bakacak ama göze batacak.

benim gibi konserlerde manitasını omuzuna alamayacak.
biralar sigaralar konser çıkışı maçka parkında sariyer sırtlarında çimenler üzerinde sevişemeyecek.
öğrencilik yıllarında yurtta yer yok yalanı ile kendisi gibi 2-3 serseri bulup ev tutmayacak.
öğrencilik yıllarında babasından gelen parayla ayın 15'ine kadar vezir, 15'inden sonra rezil olmayacak.
part time bar discolarda barmenlik yapmayacak, yaz gelince bodrum da barmenlik yapıp tatili bedavaya getirip harçlığını çıkaramayacak. sabah bar disco çıkışı gümbet de kızlı erkekli plaj da çırılçıplak denize giremeyecek, deniz içinde güneşin doğuşunu izleyemeyecek.
ne istediği eğitimi alacak/okulu okuyacak ne de istediği gibi eğlenecek.
küçükken ona milyonluk çek, hayat sigortası, altın yumurtlayacak tavuk muamelesi yapan anne babası, gençliğinde kulüp basın vb yüzünden asla bir yaşanmışlığı olmayacak.

neden acıdığım insanlarla kendimi kıyaslayayım?