bugün

Durumu kabullenir, tedavime bakar , rabbimden şifa dilerdim.
Ondan gelene eyvallah.
onu arar, nerdeyse yanına gelir, soyleyemedigim her sey anlatirdim.
Tüm hayallerimi gerçekleştirmeye çalışırdım ,umursamazdım hic bir şeyi gönlümce yaşardım sonuçlarına katlanmayı göze alırdım.Bunlar her zaman yapmam gereken şeyler biliyorum ama ölümün adı geçmedikçe hayatımızda anlayamıyoruz hayatın kısalığını .
önce inanmazdım bi kaç doktor filan kritik seviyeye geldiyse ilaç filan kullanmazdım o kritik seviyeden kimsenin döndüğünü görmedim ama iyileşme şansı biraz bile varsa sonuna kadar savaşırdım heralde bide söylüyemediğim her şeyi söylerdim muhtemelen.
hayatıma giren tüm kızları arar söverdim sanırım. Kanser ettiler adamı.
Altima sicardim.
içime attıklarımın hepsini söylerdim.
Eger caresi yoksa veya cidden her tedavinin sonunda gebermek varsa, once bi okulu birakirdim. Sonra kalan ne kadar param varsa o son parayla yaninda olmek istedigim adama giderdim. Ailemin haberi olmadanda geberirdim.
sigara yakar ve bunu güzel bir film ile kutlardım.

(bkz: sinefil)
"Canım sağolsun" derdim.
Ailecek halay çekip boğazda maymun taklidi yapardım.
hiçbir şeye değil de "bakir geldim bakir gidiyorum" diye üzülürdüm.

bu bebeksi yüz,

bu yahuşuhluluk.

ama işte edep var, ahlak var, insaniyet var bizde.

yoksa şimdiye bir elimiz yağda öteki elimiz a...

sakinim.
öncesinde bütün arkadaşlarımı bir araya toplayıp, deli gibi içip dağıtacağımız bir gece organize ederdim.

sonraki gün ayılınca iyi bir doktor araştırıp, tedavi sürecini başlatırdım.
Hiç bişey yapmazdım. Beş dakika sonra ölmeyeceğimin bi garantisi yokken kanserden ölsem ne olur amk. Ama şu olurdu, nasıl olsa tez zamanda yolcuyum mantığıyla bazı şeylerden elimi eteğimi çekerdim.

Zaten gamsızın tekiyim. Pek sikimde olmazdı dünya.

Ama ama ama...
--spoiler--
hiçbir şeye değil de "bakir geldim bakir gidiyorum" diye üzülürdüm.

--spoiler--

Ben de gardaş ben de...
yapamadığım her şeyin hesabını sorarım kendime.
tedavi olurdum. ya ne yapacaktım amk sikikleri? kesin ölecen diye bir kaide mi var? yok mu hiç kanseri atlatan? hayret bir şey akşam akşam sinirlerimi zıplattınız. siktirin gidin lan burdan.
akira kurosawa ustanın bu mevzu üzerine güzel bir filmi vardır.

(bkz: ikiru)
Bi süre öyle oturur boşluğa bakardım, inanamazdım. Öyle şeyler hep uzak akrabaların ya da filmlerdeki karekterlerin başına gelirdi değil mi? Rabbim korusun herşeye hazırlıklı olmak lazım.
bi sigara yakar ilk kime söylesem acaba diye düşünürdüm.
Herkese söylerdim. Bana daha iyi davranirlardi. her dediğim olurdu.
kemoterapi yüzünden saçlarımın dökülmesine üzülmektense kendim kazırım, mühim olan saçtır.
yutkunurdum.
Gayet normal karşılarım yaklaşık 10 yıldır annemin kanser hastalığı mevcut ve biz durumu fazlasıyla kanıksadık bundandır ki kendi başıma gelmesi şimdiki halimden çok farklı olmaz. Elbette farklı olur ama dünyalar başıma yıkılmaz.
Soda şişesine oturup ölmeyi beklerdim.
Oturur hayatimda ki herkese mektup yazar ve mektuplari en yakin arkadasima verir ve eger bana bise olursa sahiplerine ulastirmasini solerdim. Bunu hep dusunurum. Eger basima bisey gelirse insanlar hakkinda soleyemediklerimi solemeden olmek istemiyorum. Buna ilkokul hocam dahi dahil.