en yakınlarının ölmesi

Onların ölümünden korkmuyorum şayet herkes bir gün ölecek ama yanlız kalmaktan korkuyorum.

Sanırım bir insanı kendi ölümünden daha çok korkutan tek olgu. En azından benim için öyle.

insanı bir günde minimum 5 yaş büyütür, yaşlandırır. ilk haftalar kendini dünyada tek başına kalmış gibi hissedersin, sonra yavaş yavaş sis bulutu dağılır. Acısı geçmez de insan alışır sadece.

bir an hayat hiç devam etmeyecek gibi olur. Dünya durdu/dondu sanırsın. Fakat yalnızca giden için durmuştur hayat. Önce en güzel anılara ağlarsın, sonra o’nu kırdığın anlara ağlarsın. Sonra biraz keşkelerine ağlarsın ve sonra yalnızlığına bolca. Sonra alıştığına ağlarsın. Her kahvende beraber içerdik der ağlarsın. Sonra alışırsın. Sonra unutursun yavaşça. Önce kokusunu, sonra çayına kaç şeker koyduğunu...

Eger olen kisi insanin karisiysa bayramdir.

Son üç günde çok yakın komşumu, çok yakın aile dostumuzu ve çok yakın aile dostumuzun oğlunu kaybettik.

ölümün her türlüsü çok acı ama en acı olan evlat acısı ve daha kötüsü biri tarafından silahlı saldırıya uğraması.
Rabbim ölümün bile hayırlısını versin, hic kimseye evlat acısı göstermesin.

büyük buhranların ve bunalımların habercisidir.

Neden saçlarım hafif hafif beyazlamıştır?

Cevap soruda gizlidir.

mezarlıktan korkan birine mezarlığın yurt olmasıdır.

Dedem öldü hiçbir şey hissetmedim, arkadaşım intihar etti kendime gelmem uzunca bir süremi aldı.

Hali hazırda içinde bulunduğum boşluk hissini daha da arttıran durumdur yani bir kayıp bana bundan başka bir şey hissettirmiyor sonrasında bilmiyorum ölüm mutlak bir şey insanlara çok fazla bağlanıyor olmama rağmen bunun çok uzun zaman önce böyle olmasının gerekliliğini kabullendim.