bugün

insanlar bir araya geldiklerinde yüz yüze sohbet ederlerdi ve başka hiç bir şeyle ilgilenmezlerdi. Vay be çok ilginç dimi?!
Eskiden televizyon ne ise bugün bilgisayar odur. Eskiden gazete ne ise bugün telefon odur. Aynı değiller fakat yerlerini bunlara bırakmışlardır gazete telefondan daha kalitelidir.
posta güverciniyle hem ne güzel radyasyon da yok doğa dostu.
akşam eve biraz geç kalsak, annelerimizin yüreği ağızına gelirdi.
bir şekil yaşıyordukta, sanki çok daha rahattı o dönemler. şu an ne kadra alışmış olsam bile dağa gittiğim 3-5 gün telefon çekmeyince çok huzurlu oluyorum.
şen çocuklar gibi.
sizdeki imkanların hepsi bizde de vardı. telefon vardı mesela konuşurduk. gerçi sıraya yazılması ayrı dert, rehberden numara bulmak ayrı dert ama vardı işte. sonra bizde sevdiklerimize fotoğraflar yollayabiliyoruk ama böyle allı pullu zarflarla, uçları yakılmış mesajlarımız, fotoğraflarımız sevdiklerimize ulaşırdı. televizyon? o da vardı. tek kanallıydı ama yine de vardı. bizde sizler gibi oyun oynuyorduk lakin sokakta... kavga eder yine de akşama güle oynaya evlerimize giderdik. tek bir tuşa basarak doğum günleri taziyeler önemli günler ve bayramlar halledilmezdi. orada, olman gereken yerde olurdun.
Cereyan yokkenki gibi.
(bkz: mis gibi)
Telekomun sokakta bulunan kartlı telefonlar varken 1-3 sn arası tam bilmiyorum bedava arama yöntemini bulmuştuk. Öyle arama yapardık ender de olsa.
Gayet de yasaniyordu aq. Yeni nesil bilmez hic; yanimizda cep tipi telefon ajandasi ve cuzdanimizda da ptt jetonu veya telefon karti olurdu. Lazim olur diye de tukenmez kalem tasirdik.

Simdiki bebelerin eline bakiyorsun milyarlik telefon, seyinin resmini cekip saniyesinde paylasiyor...

Tum bunlari gordukce gecmise yonelik ozlemim daha cok artiyor.
Güzel yaşanıyordu. Ortam bu kadar bozuk değildi insanlar birbirine güvensiz değildi çocuklar mahallerinde özgürce oynardı kimse şimdi sokağa göndersem başına bir şey gelir mi diye düşünmezdi. Özlenen günler aslında. Evet.
cevabı "bir muhabbet esnasında birbirimizin yüzüne bakarak" olan soru. biriyle bir yerde oturduğunuzda onun gözlerini görürdünüz, telefona eğilmiş kafasının tepesini değil.
ne yaşar ne yaşamaz, arası.
" iyiydi bee ! " dedirtti.
O kadar güzel günlerdi ki, bazen teknoloji bir anda 20 yıl geriye gitsin istiyorum. Çocuklar sokakta oyunlar oynardı, akşam misafirlikleri vardı, ramazanda hergün birisi iftara çağırıyordu, inanmazsınız insanlar sokakta birbirini selamlardı. Hoşgörü vardı, insanlık vardı, zor durumda olan birine yardım edilirdi şimdi ki gibi sosyal medyaya atmak için videosu çekilmezdi.
Hayatı dibine kadar yaşıyorduk.
Çok daha insanca yaşıyorduk.

Yeri gelipte saatlerce, hatta günlerce arayıpta bulamadığımız sevdiklerimizin sesini duyduğumuzda mutlu oluyorduk, kıymetini anlıyorduk.

Düşünüyorum, iletişim eksikliğinden herhangi bir problemimiz oluyormuydu diye, hiçbirşey gelmiyor aklıma.
cep telefonu varken olduğu gibi. çalışarak, yemek yiyerek, su içerek, nefes alarak, tüketerek, boşaltarak ve üreyerek.
Hayatımız sıkıcı da olsa az insana ulaşmanın ve sosyal medya kullanmamanın kafa rahatlığı vardı. tanıdığımız insanların da bir standardı vardı. Hiç yoktan güvendeydik. Dolandırılmak, kandırılmak daha zordu. Kişisel bilgilerimiz güvendeydi.
Daha çok cinsellik yaşardık bence.
Mum ışığında sevişmeler falan.
Çok daha güzel yaşıyorduk.
Dostun önünde buluşurduk. Bu kadar.
Özel alanımızın olduğu, Mutlu mesut bir yaşamdı.
Her an ardımızda, komiser colombo varmış gibi yaşamak hiç ama hiç hoş değil.

Nerdesin? Bu bile insanı irite eden bir sorgulama.
Meramını anlat ve kapat, nerde olduğumun ne önemi var, neden önemli, bu taciz neden?!

Aradım, yanıt vermedin nerdeydin?
Duştaydım.
Tuvaletteydim, kabızım da üzerinize afiyet!
Bunları mı duymak istiyorsunuz?
daha sağlıklı yaşanan dönemdir.

iletişim hızının artması ile psikolojik denge olumsuz olarak bozulmuştur.

cümle pek iyi olmadı ama idare edin.