büyüdükçe hayattan yenilen tokatların artması

teorisi için (bkz: arthur schopenhauer)
hayatımız öncelikle bozuk paralarla yapılmış bir ödemeye benzer: bizim bu ödemeye karşı bir alındı makbuzu vermemiz gerekir; bakır bozukluklar günler, alındı makbuzu ölümdür.

çocukken en büyük dert, annenden çok isteyip ama yapmadığı pudingdi
okula bnaşladın öğretmen ödev verdi 8 sayfa ''ali ata bak'' yaz
ortaokula geçtin oh dedin ortaokulda ev ödevi vermiyolar; pat ders sayın 2e katlandı herbiri 3er sınavdan zaten ders yaparken çalıştığndan daha fazla çalışır oldun
liseye geçtin bi kızdan/erkekten hoşlandın o seni beğenmedi ya da seni sadece kullandı
üniversiteye geçtin köpek gibi çalışarak istediğin bölümü kazandırn, burda da bi hoca taktı 3 seneni yedi bıraka bıraka kışın dalda sallanan armuta döndün
askerlk zamanın geldi askere gittin belki bi kör kurşuna hedef oldun ya da sakat kaldın
evlendin düğünlerinde senin çeyrek tatkığın dostların senin düğününü 50 lirayla geçirtirdiler
sorumlulukların arttı herzamankinden daha fazla çalışır oldun
işinle beraber bir de ev ekonomini düşündün
yıllar geçti kaynananın çenesi açıldı bir de psiolojik baskısı buna eklendi
yaş oldu 55 menapoza/antropoza girdin, öyle olmasa da kendini vasıfsız hissettin
yaşlandın en son, çoluk çocuğunun torunun eline düştün, paan yoksa vay haline. belki de ölmek için allaha yalvarır oldun.

büyüdükçe daha çok acıtıyor.acısı katlanıyor.

ben eziğim demenin yolları bu olsa gerek. hayattan tokat yenilmez, atılır.