bugün

pazartesi günü işe başlamaktan ötürü insanın içinde hissettiği bunalımdır. çok güzel bir hafta sonu geçmiş ama tadı damağınızda kalmıştır. hiç bitmesini istemediğiniz hafta sonu göz açıp kapayıncaya kadar geçmiştir. gelen iş sendromuyla atlatılması zor bir gündür pazartesi...
pazartesi derslerin başlamasından dolayı sinir edici bir sendrom...
(bkz: hatce dadı damağımda galdı gız)
sabah uçağıyla işe yetişmişseniz teknolojiye hayran uykuya hasret güne başlarsınız.
tek kelime ile pazartesi'dir.
(bkz: bomba gibi bir haftasonu)
işe gitmemek için ayakların geri geri gitmesidir.
hafta sonu patlayan tek bomba 3 günlük tatilde 32 saat çalışmış bir insan olarak kucağımda patlayan bombadır.
halinize şükretmeniz gerekmektedir.
mübarek cuma günü ve onunla birleşen hafta sonu tatilinden sonra gelen sendrom. dünyanın en piç durumlarından biri sevemiyorum.
(bkz: pazartesi sendromu)
tatillerin bizi iyi değil tam aksine daha kötü yaptığının kanıtı. bittikten sonra böyle olacaksak niye tatil yapıyoruz ki? en iyisi 7/24 çalışmak. öeh.
şuan yaşanılandır. (bkz: çok mutsuzum sözlük)
ahan da bugündür. şahane bir tatil süreci geçirip enteresan tesadüflerin dibine vurup felekten zaman çalarken bir anda işe gelme zorunluluğudur.
gün bugündür,yüzün makyaj tutmaz uyku yetmemiştir, işler seni bekler sense sana gelecek çalışma aşkını beklersin..daha çok beklersin..bugün günlerden pazartesi !
haftasonunu son derece güzel ve eğlenceli geçirdikten sonra işe gitme, sorumlulukların olduğunu hatırlama, yapılacak işlerin birikmiş olması gibi durumları hatırlatan pazartesi sabahı yaşanan mutsuzluktur.
(bkz: pazartesi sana kafam girsin)
fenerbahçe şokunun üstüne hiç çekilmeyecek sendromdur. çalışmaya başlamak bir dertti; ikisi aynı anda ağır geldi.
çoğu kişinin kendini daniel guiza gibi hissetmesini sağlayan hadise.
okula giderken ayaklarının geri geri gitmek istemesine neden olan ve yataktan neden kalktım ki sorusunu akıllara getiren sendrom.*
salı oldu çıkamadım bu sendromdan. hem mental hem de fiziksel nasıl yorulduysam demek.
şu zorlu günler geride kalsa da, mutlu, huzurlu, bol koşturmacalı, kimi zaman stresli, kimi zaman neşeyle dolu, pozitif enerjili rutinimize dönebilsek. ve hatta yine-yeniden hafta sonu sonrası sendromlarımızı yaşasak.
güzel geçen bir hafta sonu ardından yaşanılan sendrom özlenir mi? o bile özleniyor-muş, evet.
yarın işe gitmenin düşüncesiyle gelen sendrom.