bugün

yıllardır aynı işyerinde , yanyana çalıştığım iş arkadaşımdan yola çıkarak örnek vereyim .

işyerinde insanlara hep soğuk yaklaşır, herkesten şüphe eder, kimseyi beğenmez , hasta olsan aramaz sormaz, pek kimseyle konuşmaz, kafasını telefondan kaldırmaz, ben laf atarsam arada bir konuştuğu tek kişi benimdir.
hep suratsız , hiç gülmez , hep mutsuz olduğunu zannedersin .
sağlığına dikkat etmez, içki-sigara, sağlıksız beslenme , umutsuzluk, gelecek kaygısı, işini sevmeme ...
tüm kariyerine ve başarısına rağmen tek hayali evde oturup tv karşısında yatmak olan birisi düşünün.

oysa hayat tüm güzel şeyleri ona sunmuş . elini sıcak sudan soğuk suya değdirmeyen, kendisi yemek yapmayı sevmediği için yemekleri yapan , mutfağı toplayan, her konuda yardımcı , güler yüzlü, sevgi dolu, ondan hiç şikayet etmeyen bir kocası,
tüm soğukluğuna rağmen çevresinde onu hep arayıp soran arkadaşları,
iyi komşuları , hamileyken-emzirirken bile o içtiği içki-sigaraya rağmen sağlıklı, akıllı çocukları , güzel bir evi - son model arabası, her yıl yurt içi-yurt dışı tatilleri ...

hayat tüm güzelliklerini ona sunuyor sanki.

ben bunun tam tersi bir insanken bende bunun sahip olduklarının hiçbiri yok.

insan düşünüyor

bende ne sorun var?
aynı maaşla çalışan ama kazançlarını farklı yönlere harcayan zıt kişilerdir.
--spoiler--
insan düşünüyor

bende ne sorun var?
--spoiler--

o zengin biz fakiriz. başka sorun yok.