onlar engelli değil engelleyenler bizleriz

Sokakta yürürken ya da otobüste seyahat ederken görmezden geldiğimiz, yardım etmek için bile bin kere düşündüğümüz, yeri geldiğinde özür değil, engel değil, eksikleri nedeniyle hor görüp aşağıladığımız için engelliyiz. birimizin kolu olmasa birimizin bacağı olmasa, birimiz hiç göremesek hiç duyamasak hiç koşamasak koklayamasak neler olabileceğini hiç düşündük mü?
herşeye bu kadar vakit ayırabiliyorken, internete girmek için sevgiliyle gezmek için sinemaya gitmek için bu kadar vaktimiz varken neden bir gün gönüllü olarak onlara yardım etmiyoruz. çünkü kafamızdaki ön yargılar nedeniyle esas ön yargılı olan bizleriz. onlar yaşamak için bizden daha çok hevesliler daha çok çaba gösteriyorlar. onlar yaşamayı mutlu olmayı bizden daha çok hakediyorlar. biz paramız sevgilimiz yada arabamız olmadığı için üzülürken onlar elleri, gözleri, bacakları olmadan bizden daha çok yaşam sevinci dolular. hangimiz daha çok hak ediyoruz yaşamayı?