bugün

ev telefonu

Nostaljinin tozlu sayfalarına karışmasına ramak kalmıştır.

Gene de kıyamıyorum kapattırmaya.
Çok kahrımı çekti, çok güldüm, çok ağladım, çok dertleştim, özlem giderdim, sitem ettim, payladım velhasıl çok anıma tanıklık etti.
Vefa borcum var gibi hissediyorum sanki.

Ben mi? Evet deliyim!