oyuncak kamyon kasasına su koyup karınca beslemek

üç tekerlekli bisikletten, iki tekerlekli shimano vitesli bisiklete henüz geçemediğim dönem.

işte o ara dönem, "henüz iki tekerli bisiklete binecek yaşta değilsin" sözlerine isyan etmenin dışa vurumu olarak, karşımıza sürprizler doğurur. bu süreçte ne üç tekerlekli bisiklete binmek, ne de kamyonu toprağın üzerinde ağızdan yapılan ses efektiyle kullanmak keyif verir... büyüdüğünü belli etme güdüsü insanı rezil de eder, vezir de...

oyuncak çuvalımdan (çuval dediğime bakmayın, 5-6 tane oyuncağın durduğu büyük ve yarısından fazlası boş duran bir çuval) oyuncaklarımı çıkarmıştım. kamyonla yük taşımacılığı oyunu oynayacaktım. büyümüştüm zira. basit oyunlar tad vermiyordu. kum taşıyıp arabamı kirleteceğime, açık kasalı kamyonumla su taşımacılığı yapmanın parlak bir fikir olduğunu düşündüm. aldım kamyonumu çıktım sokağa. mahalledeki okulda okumasam da, hafta sonları mahalledeki okul bizim orta kafa gol sahamız oluyordu. oyundan sonra terli terli su içip, taşımacılık sektörüne olan ilgim sebebiyle, okul çeşmesinden kamyonumun kasasını suyla doldurdum...

toprak ve çimen karışımı bir alanda oyunumu oynarken, yerde gezinen minik karıncaları gördüm. "yaz sıcağında nasıl da zor yaşıyorlardır kim bilir" diyerek, onların biraz serinlemesini istedim. 5-10 tane karıncayı kamyonun kasasına attım. karıncaların hareketlerinden yüzdüklerini düşünsem de, bir süre sonra hareketsiz olduklarının farkına vardım. daha sonra arkadaşımın peynirli ekmeğinden bir tutam ekmek koparıp, onu da kasaya attım. bu sayede karıncaların ekmeğin üzerine çıkarak boğulmaktan kurtulacağını ve karınları acıkırsa da yemek yiyeceklerini, hatta üstüne su bile içebileceklerini düşündüm...

ne yemek yediler, ne de su içtiler...
yıllarca unutmadım, unutturmadım...