sözlük yazarlarının itirafları

hayat hakikaten enteresan, bir bakıyorsun iskandinav ülkesindeki nehir yüzlü çocuksun, bir bakıyorsun senfoni orkestrasında orta ölçekli kemancı.

bazen tıpkı hollywood filmleri gibi öyle anlar yaşıyoruz ki, ket vurma çabası içinde neredeyim yahu? neler oluyor, diyebiliyoruz, elimizden birşey gelmiyor yürüyoruz sadece ve o yol bitmiyor. resmi ağızla konuşmam gerekirse, hayatın bize söylemedikleri yüzünden canımız yanıyor. gardımızı alıyor, üzerine yürüyoruz, siper ediyoruz hislerimizi ne/neden/nasıl diyoruz kendi kendimize, beylik laflar ediyoruz lakin bir bakıyoruz oluvermiş. mutsuzluklarımız birikip gözlerimizden taşıyor lakin kaybolup gitmiyor farklı bir merkezde birikiyor, hislerindeki utancın yaşadıklarını aşıyor, birikiyor birikiyor ve göl oluyor.

misal bir anda yeniden, bu olamaz, inanamıyorum diyorsun belki, içinde solanı akıtmak istiyorsun gözlerinden somutlaşsın göreyim diyorsun. sonuç? akmıyor. neden? bitti yitip gitti. tükettin içindekini çocuk. arkanda sadece yadedebileceğin anıların var, artık güçlüsün diyor sonra hayat.

bahsettiğim göle baktığında gülebiliyorsun, gülümse çocuk.

uzun zaman sonra ilk kez böyle hissediyorum, yeniden ben olmuşum gibi yorucu bir yolculuk akabinde, evime dönmüşüm gibi, download manager ve gom player açık yeni başladığım the walking dead 2. sezon iniyor, müptelası olduğum dizilerim var yine arabama bindiğimde açtığım 99.5, sitede beni karşılayan sarı saçlı çocuk, projelerim, iş hayatına dair güven hissim, kitabım dostlarım/ailem, herşey eskisi gibi sözlük.

velhasıl,

perde kalktı ve silgi taşımıyorum.

sevgilerimle ulu.