assassin s creed revelations

haftalar öncesinden playstation 3'üme aldığım oyundur. sindire sindire oynadım ve oyunu birkaç saat önce bitirdim. tabi bu kadar uzun sürmesinin sebebi oyun bitmesin diye ara ara çıkıp multiplayer kısmında zaman geçirmem olabilir.

--spoiler--
sonuç olarak oyun bitti ama tabiri caizse tadı damağımda kaldı. serinin en iyi oyunudur bence. zira aklımıza takılan birçok soruya cevap aldık. altair'i yeniden görme şerefine erişdik, keşke daha çok görebilseydik. osmanlı sultanlarını gördük, konuşduk hatta tehdit ettik. ve en önemlisi those who came before hakkında daha fazla bilgi sahibi olduk. oyunun sonuda bu seri uzar gider cümlesini akla getirmiştir. olsun uzasın istediği kadar her türlü alır oynarız. yeterki bitmesin, zira böyle bir oyuna bir daha sahip olabileceğimizi düşünmüyorum. o değilde lucy öldümü harbiden, ulan tamam öldü biliyoz ama geri gelsin bi şekilde oyundaki en sevdiğim karakterdir kendileri...

oyunun en can alıcı sahneleri bence:

- yusufun ölümü (sevdim keratayı napım)
- altair'in abbası öldürdüğü sahne, ki adam korumalarının arkasına geçmiş altair abimize birtakım hareketler yapmaktaydı altair çekti vurdu hiç düşünmeden. (helal olsun valla)
- ezio'nun altair'in cesedini bulması ölümünü görmesi ve son olarak requiescat in pace altair demesi bitirdi beni (ulan adamlar ne oyun yapmış senaryo, kurgu, görsellik, müzik, oynanış, atmosefer, karakterler hepsi dört dörtlük)

--spoiler--