sevgilisizlik

insanı sosyalleştirir. sevgilisi olan adam bir nevi boyunduruk altındadır. sürekli şunu yapma, buna bakma vb talimatlar altında yaşar. sosyal anlamda görüştüğü bir kızla/erkekle görüşse karşı taraf hemen "beni aldatıyosun" triplerine girmeye meyillidir. sürekli kontrol altında olduğunu hissetmek insanı paranoyak da yapar bir süre sonra. velhasıl sevgilisi olan adam asosyalleşir farkına bile varmadan.
oysa sevgilisiz adamındır bütün ortamlar. tıpkı "evi olanın bir evi kiracının milyarlarca evi" var benzetmesinde olduğu gibi.

tabii tüm bu söylediklerim kendimi sevgilisizliğe alıştırmak için uydurduğum yalanlardan ibaret de olabilir, olsun varsın...